larsen0508

508 II Anestezjologia ogólna

-    cechami ciężkiej niedrożności dróg oddechowych,

-    podażą powietrza do żołądka z występującym uwypukleniem się powłok brzucha,

-    tachykardią, bradykardią, zaburzeniami rytmu serca, zatrzymaniem akcji serca.

Pulsoksymetr: spadek saturacji 0₂ < 90%; kap-

nometr: brak wartości C0₂ świadczących o istnieniu powietrza wydechowego

W tej sytuacji nie należy za wszelką cenę wykonywać intubacji dotchawiczej w konwencjonalny sposób, lecz zapewnić pacjentowi odpowiednie natlenienie. Cel ten można osiągnąć stosując techniki alternatywne, takie jak: maska krtaniowa, Combitube, intubacja fiberoskopowa lub jako ultima rado - konikotomia.

13.3 Postępowanie przy trudnej intubacji

Postępowanie w przypadku wystąpienia trudnej intubacji zależy głównie od tego, czy pojawiła się ona niespodziewanie, czy też została przewidziana na podstawie wywiadu i badania przedmiotowego. Dla obu tych sytuacji istnieją algorytmy działania, według których anestezjolog może postępować (ryc. 21.21).

f Każdy anestezjolog musi być teoretycznie przygotowany i praktycznie przeszkolony, jak powinien się zachować w przypadku wystąpienia planowej lub nieoczekiwanej trudnej intubacji, aby bez zamieszania i paniki potrafi! opanować zaistniałą sytuację.

Podstawowym warunkiem poradzenia sobie w sytuacji trudnej intubacji jest dostęp do znajdującego się na każdym bloku operacyjnym specjalnego w'ózka ze sprzętem do trudnej intubacji, na którym dostępny jest odpowiedni sprzęt gotowy do natychmiastowego użycia (tab. 21.7).

Okoliczności wystąpienia trudnych dróg oddechowych:

-    znane: trudna lub niemożliwa do przeprowadzenia intubacja w przeszłości,

-    oczekiwane: istnienie schorzeń lub anomalii anatomicznych, które wskazują na możliwość istnienia trudnych dróg oddechowych,

-    przypuszczalne: występowanie cech lub objawów, które pozwalają spodziewać się trudnej intubacji,

- nieoczekiwane: nie ma żadnych wskazówek lub czynników ryzyka, które pozwalałyby spodziewać się istnienia trudnych dróg oddechowych, jednak po wprowadzeniu do znieczulenia, pacjenta nie można zaintubować, ani wentylować za pomocą maski.

Tabela 21.7 Wyposażenie wózka ze sprzętem do trudnej intubacji

Nadgłośniowe przyczyny trudnych dróg oddechowych

-    ponadwymiarowa łyżka laryngoskopu Macintosha lub Foreggera

-    zmodyfikowane laryngoskopy

-    bronchofiberoskop z osprzętem

-    fiberoskop przeznaczony do intubacji wg Bonfilsa

-    maska krtaniowa przeznaczona do wykonywania intubacji (Fastrach)

-    Trachlight

-    Combitube

Głośniowe lub podgłośniowe przyczyny trudnych dróg oddechowych

-    zestaw do konikotomii

13.3.1 Oczekiwana trudna intubacja

Przy znanej lub spodziewanej na podstawie wywiadu i badania przedmiotowego możliwości wystąpienia trudnej intubacji, należy zastosować u przytomnego pacjenta pierwotnie intubację fiberoskopową, aby nie narażać go na niepotrzebne niebezpieczeństwo trudnej intubacji przeprowadzanej w konwencjonalny sposób, zwłaszcza że nie można być pewnym, czy będzie możliwa wentylacja za pomocą maski. W niektórych rzadkich przypadkach zdarza się bowiem, że znieczulonego pacjenta można wentylować w sposób wystarczająco skuteczny przez maskę twarzową. Po podaniu natomiast środków' zwiotczających mięśnie, szybko dochodzi do wystąpienia trudnych dróg oddechowych i braku możliwości dalszej wentylacji za pomocą maski. Dlatego poleca się przeprowadzenie fiberoskopowej intubacji u przytomnego pacjenta, także przy istnieniu wystarczającego podejrzenia niemożności prowadzenia wentylacji za pomocą maski.

j Intubacja fiberoskopowa jest metodą postępowania z wyboru w razie wcześniejszego rozpoznania możliwości zaistnienia trudnej intubacji. Powinna być przeprowadzona u tych wszystkich chorych, którzy za pomocą metody konwencjonalnej byli intubowani z dużymi trudnościami lub nie mogli być zaintubowani w ogóle, niezależnie od przyczyny wywołującej ten stan rzeczy.