Obraz1 2

1 148 NEOINTEGRYZM KATOLICKI

watelskiej i politycznej opartej na nauce społecznej Kościoła;

b)    zaangażować się w oddolną katolicyzację społeczeństwa obywatelskiego, kładąc nacisk na tworzenie nowej sieci szkół wyznaniowych, prowadzenie interesów ekonomicznych opierając się na nauce społecznej Kościoła oraz zwiększenie obecności w masmediach;

c)    zdobyć władzę wewnątrz partii Chrześcijańskiej Demokracji (CL dążyła wytrwale do tego celu nie tylko do czasu zniknięcia tej partii ze sceny politycznej, ale także w nowej formacji powstałej zaraz po rozwiązaniu Chrześcijańskiej Demokracji, a mianowicie Włoskiej Partii Ludowej [Partito Popolarc Italiano], w której bardzo szybko nastąpił rozłam wewnętrzny pod wodzą jej sekretarza Rocco Buttiglione), aby nakłonić tę partię do bardziej konsekwentnego działania na polu politycznym dla obrony wartości katolickich w całym społeczeństwie, kładąc tamę tendencjom sekularyza-cyjnym, obecnym w społeczeństwie zdominowanym już przez symbolicznego wroga (kulturę radykalną i lewicową).

Wykorzystując te elementy - jak można zauważyć -CL ucieleśniało nie w całości, lecz tylko częściowo tendencję typu fundamcntalistycznego, ponieważ zupełnie brakowało w niej idei odwołania się do tekstu świętego, jako niezbędnego przy odbudowaniu społeczeństwa. Częściej słowa charyzmatycznego lidera - ks. Giussa-niego - lub jego pisma stanowią idealny wzorzec, do którego z entuzjazmem odwołują się członkowie. Z tego punktu widzenia CL udało się połączyć motywy bliskie fundamentalizmowi - podkreślając prymat magisterium papieskiego, przyjmowanego jako Słowo żywe, autorytatywne i nie podlegające reformom - z tradycyjną polemiką antymodcrnistyczną XIX-wiecznego katolicyzmu, właściwą ruchom integryzmu katolickiego ubiegłego stulecia.

Bezpośrednie zaangażowanie w polityką oraz chąć pokazania sią w masmediach skłoniły CL, a zwłaszcza jego świeckie ramią - Movimento Popolare [Ruch Ludowy] - do działania jako grupa nacisku religijnego i politycznego, analogicznie do amerykańskich fundamentali-stycznych mchów ewangelickich, aktywnych w tych samych latach (1975-1989), w których CL żywo uczestniczyło w konfliktach kościelnych i starciach politycznych.

Tym, co szczególnie uderza, jest podobieństwo CL do Morał Majority, miądzy innymi w kwestii strategii selekcji kadr politycznych, które na polu polityki miały strzec wartości i interesów samego ruchu. Zresztą także tematy są bardzo podobne: obrona życia i walka z aborcją, obrona prawa rodzin do swobodnego wyboru typu szkoły dla swoich dzieci i wynikające stąd domaganie sią publicznego finansowania szkół wyznaniowych, wreszcie idea, że wartości katolickie - podobnie jak ewangelickie - są uniwersalne, a zatem nie mogą być kwestionowane w tworzeniu struktur ustrojowych państwa.

Powstanie i trwanie ruchów typu intcgrystycznego i neotradycjonalistyczncgo, które prezentują elementy o charakterze fundamentalistycznym, jest związane z odrębnością włoskiej sytuacji. Włochy w okresie po II