Obraz6

Rzeczowniki miękkotematowe (tj. dawne tematy na -ja-, -i-, -er-, -u-) dziedziczą końcówkę -i {Jl-y po funkcjonalnie miękkich), np.: kaszy, kości, nocy, roli, pani.

Rzeczowniki miękkotematowe zakończone w M l.p. na~zź pochylone do XVII w. mogły też przyjmować końcówkę-*?/, podobnie jak w D i C l.p. (por. § 120, 121) zapożyczoną z deklinacji przymiotnikowej (por. § 146), np.: gospodyniej, lutniej, paniej, wolej.

3) Stan współczesny

Rzeczowniki twardotematowe mają końcówkę -e, miękkotematowe

-i ff-y.

§ 125. Wołacz liczby pojedynczej.

1) Stan wyjściowy

Deklinacja	Końcówka	Przykłady
-a-	-0	żen-o, ręk-o .
-ja-	-e	duś-e, gospodyn-e
-i-	-i	kost-i
-er-	-i	mater-i
-u-	-y	svekr-y, xorQg-y

2)    Zmiany na gruncie polskim

Rzeczowniki twardotematowe zachowują odziedziczoną końcówkę -o, np.: niewiasto, sławo.

Rzeczowniki miękkotematowe samogłoskowe do XVI w. mają końcówkę odziedziczoną -e, np.: dusze, dziewice, wyjątkowo też -i (analogiczną do spółgłoskowych), np.: lutni, ziemi. Od XVI w. przybierają końcówkę -o według twardotematowych, np.: duszo, dziewico, nadziejo.

Rzeczowniki miękkotematowe spółgłoskowe przyjmują końcówkę -i z dawnych tematów na -i-, np.: kośc-i, zlośc-i.

Rzeczowniki miękkotematowe pieszczotliwe od XVI w. przybierają końcówkę-w, np .'.Basiu, ciociu, mamusiu, Zosiu.

3)    Stan współczesny

Współcześnie w W l.p. występują trzy końcówki: -o, -u, -i.

a)    Końcówkę-u mają rzeczowniki samogłoskowe, np.: dolo, ojczyzno.

b)    Końcówkę -u mają rzeczowniki miękkotematowe pieszczotliwe, np.: córuniu, nianiu.

c)    Końcówkę-z mają rzeczowniki spółgłoskowe, np.: miłości, radości.

108