Opieka pielęgniarska nad chorym z urazem czaszkowo mózgowym (3)

i ! • "m ulżenie regularnej obserwacji i dokument t« |i i > mi ‘ liorego z urazowym uszkodzeniem mózgu

N* ^s« lianie ważna jest ciągła ocena stanu świadomości i jego /mian (uitjlr Bh j w uparciu o powszechnie znany sposób klasyfikacji - polecana :,knla ■ilrt^H"W), częstości oddechów, tętna, ciśnienia tętniczego krwi, sianu źrenic (iówimśe lub nie, reaktywność na światło), pojawiania się wycieku płynu mó źguwo rdzeniowego z nosa lub ucha. U chorych w lepszym stanie duże znaczę-nu mają takie skargi, jak: nasilanie się bólów głowy, nudności, wymioty, nara-■ lanie spowolnienia psychoruchowego. Do celów obserwacji i dokumentacji można wykorzystywać odpowiednią aparaturę monitorującą w takim zakresie, w jakim jest on dostępna i sprawna.

8.8. Bilans podawanych i wydalanych płynów

Musi być on prowadzony skrupulatnie ze względu na kontynuowane u chorych z uszkodzeniem mózgu leczenie zwalczające obrzęk mózgu poprzez kontrolowane odwodnienie organizmu. Nie może być ono jednak znaczne, aby nie doprowadzić do niebezpiecznych powikłań ogólnoustrojowych.

8.9. Realizowanie leczenia farmakologicznego

Na leczenie farmakologiczne chorych z urazowym uszkodzeniem mózgu składa się głównie leczenie zwalczające obrzęk mózgu poprzez odwadnianie (tzw. leki osmotyczne: mannitol, furosemid i inne), preparaty sterydowe i zabezpieczające mózgowy przepływ krwi.

8.10. Asystowanie w fizykalnych i instrumentalnych badaniach chorego

Temat ten omówiono już w rozdziale 2 niniejszego skryplu I >o najbardziej uniwersalnych badań przydatnych w diagnostyce więks/u-.i i pi/yp.idD.w ma/<>

we go uszkodzenia mózgu należy tomografia komputerowa. Do standardowego wstępnego badania, które pozwala na rozpoznanie najistotniejszych pourazowych powikłań śródczaszkowych, a także w zakresie klatki piersiowej i jamy brzusznej, nie trzeba-specjalnie przygotowywać pacjenta. Jedyny wymóg to spokojne Irżenie chorego podczas badania, uzyskiwane czasem (jeśli jest konieczność) diogfi sedacji z udziałem anestezjologa.

8.11. Odżywianie chorego

W zasadzie nie ma przeciwwskazań do jak najszybszego rozpoczęcia odży wiania chorego z urazowym uszkodzeniem mózgu. Sposób karmienia dobiera się, oczywiście, zależnie od stanu. U osób w ciężkim stanie w pierwszych godzinach po urazie zazwyczaj stosuje się odżywianie pozajelitowe. Jak najszybsze założenie zgłębnika do żołądka pozwala odbarczyć chorego z zalegającej treści nieżytowej. Przepłukanie roztworem soli pomaga zazwyczaj we wznowieniu perystaltylci i wtedy można już podawać zarówno płyny jak i specjalne wysokokaloryczne, wysokobiałkowe i bogate w witaminy preparaty przygotowane w kuchni szpitalnej bądź gotowe, z załączonymi miękkimi zgłębnikami, a nawet podobnymi do pomp infuzyjnych dozownikami. Uzyskanie możliwości karmienia przez zgłębnik powinno wiązać się ze zmniejszaniem żywienia pozajelitowego jako mniej fizjologicznego. Pojawienie się odruchu połykania i odkrztuszania skłania do prób naturalnego żywienia chorego, przy czym w miarę możności należy umożliwiać mu samodzielne podawanie sobie pożywienia, na przykład w dużej strzykawce. Nierzadkim powikłaniem ze strony przewodu pokarmowego są luźne stolce i uporczywe biegunki. Wynikają one z wielu przyczyn, do których przede wszystkim należy zmiana czy likwidacja prawidłowej flory bakteryjnej jelit związana z długotrwałąantybiotykoterapią oraz zmiana diety. Sprawdzonym sposobem zapobiegania temu przykremu powikłaniu jest podawanie choremu od początku karmienia preparatów zawierających liofilizowane składniki flory jelitowej (Lakcid, L-acidofilus).