P1010258

nym wampirem”. Sam Verzeni podkreślał, że nie jest obłąkany i ma bardzo skromne usposobienie. „Dziś jeszcze nie wiem, jak kobieta jest zbudowaną, bo nigdy nie przychodziło mi na myśl dotykać jej części płciowych, ani nawet oglądać”¹. Wystarczało mu zduszenie szyi, potem wyssanie krwi. Zaczął od duszenia kur w swoim gospodarstwie, co budziło w nim „uczucie lubieżne”, jak pisał Krzywicki², potem przeszedł do kobiet. Dusił, potem okaleczał i pił ich krew, lubił obmacywać i wąchać wyrwane trzewia brzuszne - „dla przedłużenia rozkoszy”³. Zjadł też po upieczeniu łydkę swej kuzynki. Krafft-Ebing opowiada o przypadku J. H., który do wieku lat dwudziestu pięciu nie mógł się zbliżyć do kobiety z powodu ścisłego nadzoru, jaki roztaczali nad nim rodzice. „Pewnego dnia pokojówka skaleczyła się w jego obecności. Nie mógł się oprzeć pragnieniu wyssania jej krwi, co spowodowało gwałtowne podniecenie erotyczne, po którym nastąpiła ejakulacja. Odtąd szukał sposobów sprokurowania sobie świeżej krwi młodej dziewczyny”⁴. Snuł też fantazje niszczycielskie, na przykład że jest tyranem, który wydaje rozkaz rozstrzelania tłumu. „Moc ewokacji fantastycznej wzrosła w nim do tego stopnia, że mógł zadowolić się widokiem białej szyi kobiecej przeciętej czerwonym sznurem korali”^{5 6 7 8}.

Przykład podany przez doktora Cravena, asystenta doktora Stekela, Magnus Hirschfeld (Anomalies etperversions sexuelles, Paris 1935) cytuje jako „idealny przypadek wampiryzmu kobiecego”. Wszystkie myśli badanej pacjentki krążyły wokół krwi ludzkiej. Nawet gdy padał deszcz, marzyła, że pada krew i egzaltowała się tym. Snuła rozmaite fantazje, wyobrażając sobie trupa swego

1

   Cyt. za: R. von Krafft-Ebing, Zboczenia umysłowe na tle zaburzeń płciowych. Psychopathia sexuatis. Przełożył A. Fabian. Warszawa 1908, s. 77. Tytuł oryginału: Psychopathia sexualis, mit besonderer Berikksich-tigung der kontraren Sexualempfindung. Eine medizinisch-gerichtliche Studie fur Artzte und Juristen.

2

   L. Krzywicki, Ludożerstwo i szał krwiożerczo-erotyczny, „Prawda” 1887, przedruk w: tegoż, Artykuły i rozprawy 1886-1888, Dzieła, t. 3, Warszawa 1959, s. 442.

3

   O. Volta, Le vampire, s. 92.

4

   R. Villeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musie des vampires, s. 231.

5

   O. Volta, Le vampire, s. 86.

6

   Autorzy Le musie des vampires zwracają uwagę na to, że owe rojenia przypominają wiadomości z przekazów dotyczących hrabiny Batory, s. 231.

7

   Por. O. Volta, Le vampire, s. 89-90.

8

   R. Villeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musie des vampires, s. 232.