P1010359

tentycznych wydarzeniach (w hrabstwie Northumberland miał grasować groźny wampir). W tej powieści-rzece o wampirze powtarzają się, jak pisze Marigny, dwie przygody: „albo Varney usiłuje zawrzeć małżeństwo pod fałszywym nazwiskiem, lecz w ostatniej chwili - rozpoznany - musi salwować się ucieczką, albo też zostaje przypadkowo zabity lub zamordowany przez bandytów podczas podróży, lecz opatrznościowe promienie księżyca przywracają go do życia”²⁸. Firmę wyżej ceni tę powieść niż inni badacze. Podkreśla „straszliwą samotność” sir Francisa Vameya, a nawet jego „tragiczną wielkość”, która przejawić się ma w końcowym samobójstwie - „samobójstwie dość oryginalnym i nie dającym już żadnej szansy na jakiekolwiek zmartwychwstanie, ponieważ Vamey rzuca się do krateru Wezuwiusza”²⁹.

W postaci sir Vameya pojawiają się cechy, które pozwoliły badaczom traktować go jako głównego prekursora literackiego Draculi. Są to: swoista „iniqacja seksualna” młodych dziewcząt, czasem granicząca z gwałtem bądź będąca gwałtem; korzenie wampiryzmu w Europie Środkowej; quasi-naukowe metody niszczenia wampira i detektywistyczne polowanie na niego. Ale oto znajdujący się już na granicy autoparodii literackiej cytat z Wampira Vameya: „Ciało młodej dziewczyny o cudownie zaokrąglonych kształtach zadrżało pod wpływem trwogi, która ogarnęła jej duszę. Straszliwe oczy [...] patrzyły na anielską postać. Odzwierciedlała się w nich ohydna radość z powodu nadchodzącej chwili ponurej profanami. Zatopiwszy palce w długich włosach, pociągnął głowę nieszczęsnej na brzeg łoża. Jednym susem chwycił jej szyję między zęby podobne do zwierzęcych kłów - nastąpił upust krwi i rozległ się ohydny odgłos ssania. Dziew-

²⁸    J. Marigny, Le vampire dans la littćrature..., s. 115. Autor również zrelacjonował spór o autorstwo utworu i wskazał na niekonsekwencje widoczne w tekście. Sądził, że to właśnie dzięki Vameyowi -mimo jego dłużyzn i niekoherencji - angielski szeroki ogół zapoznał się z wampirem (s. 109-116).

²⁹    J. Finne, La bibKographie..., s. 56.

³⁰    Por. C. Leatherdale, Dracula..., s. 57.

³¹    Por. O. Volta, Le vampire, s. 51. Reprodukcja okładki z 1847 roku.

³²    Maciej Żurowski poświęcił znakomite studium (Lautreamont i Mickiewicz, „Przegląd Humanistyczny” 1977, nr 1) słowom poety, który mówiąc o swoich Pieśniach Maldorora, wyraził się w następujący sposób: „Było to coś w rodzaju Manfreda Byrona i Konrada Mickiewicza, lecz o wiele straszniejsze” (s. 25). W precyzyjnym wywodzie Żurowski wykazał, że Lautrćamont miał na myśli Dziady Mickiewicza, które znał z francuskiego przekładu prozą poetycką (według francuskiego obyczaju translator skiego, który nawet „w pewien sposób unowocześnia! naszego poetę we Francji”, s. 29). „Konrad, czyli