P1010371

stwem - jako że niewątpliwie miał wiedzę z dziedziny anatomii. Może nawet był „artystą”. Volta porównuje efekty jego działań - jelita okręcone wokół ramion, dwie piersi położone na brzegu okna - do surrealizmu kompozycji, poprzedzającego inwencję Salvadora Dali⁶. Nie wiadomo, skąd przyszedł -niektórzy twierdzili, że to powstały z grobu zbrodniarz, który okrutnie zabił w roku 1790 trzydzieści kobiet. Byłżeby więc „Kuba Rozpruwacz” wampirem? Wśród domniemanych motywów zbrodni wymieniano najczęściej patologiczną nienawiść do kobiet; jeden z podejrzanych mawiał: „Kobiety to bydło” i chlubił się kolekcją wyrżniętych kobiecych macic. Tożsamości „Kuby Rozpruwacza” do dzisiaj nie odkryto, uznany został za postać kumulującą wszystkie ówczesne zagrożenia. Jego perwersyjne zbrodnie seksualne pobudziły wiktoriańskie fantazmaty dekadencji, upadku, zagłady^{1 2 3}.

W końcu XX wieku Londyn wiktoriański jako nocne miasto zbrodni ustępuje miejsca nowojorskiej fantasmagorii. Mimo znacznego przesunięcia granicy tego, co dopuszczalne, Bret Easton EUis jako autor American psycho (1991) zdołał zaszokować krytykę i czytelników. Stało się tak wskutek drastycznych opisów brutalnych morderstw seksualnych, rozczłonkowywania dał i seksualnego obcowania ze szczątkami zabitych kobiet Bohater powieśd, ten współczesny „Kuba Rozpruwacz”, działa na de Nowego Jorku - miasta multikorporacyjnego kapitalizmu i konsumeryzmu jako wielkich systemów uprzedmiotowienia, które owocują zbrodniczą seksualnośdą. Taki miał być finał XX wieku.

Czy Bram Stoker żył także nocnym życiem swego „nowożytnego Babilonu”? Jego biograf, Daniel Farson, utrzymuje, że Stoker zmarł na zaawansowany

1

   Por. R. Mara, Jack VEventreur et lesfantasmes victoriens, Editions Complexe, 1987.

2

   Por. C Leatherdale, Dracula..., s. 87-88.

3

). Marigny, „Dracula"..., s. 87.

“ Na przykład Milner, interpretując jedną ze współczesnych powieści wampirycznych, zwrócił uwagę na niezręczność przeciwników Draculi. „Lucy umarła nie wskutek bardzo nieznacznego pobierania krwi przez wampira, lecz wskutek transfuzji zarządzanych przez tępego Van Helsinga, ignorującego istnienie różnych grup krwi” (A quoi.._} s. 118). Marigny zaś pisze, że Van Helsing jest niezdolny do postawienia najwądejszej chociażby diagnozy po zbadaniu Lucy. Zamyka się w absurdalnej strategii tajemnicy, która okaże się fatalna w skutkach, ponieważ chora umrze. „Jeśli traktować Van Helsinga jako lekarza, to można się zdziwić, że nie znajduje on żadnego innego remedium poza transfuzjami krwi, które jawnie nie przynoszą żadnego polepszenia (w 1897 roku nie odkryto jeszcze niezgodności grup krwi, nie można więc zarzucać Van Helsingowi pobierania jej od wielu dawców)”. Jeśli zaś się