posłowie1

OKNA BAUDELAIRE'A

„Ten, kto patrzy na świat przez otwarte okno, nigdy nie ujrzy tak wiele jak ten, co z zewnątrz wpatruje się w okno zamknięte” - powiada Baudelaire.

Tytuty jego planowanych pod koniec życia i nigdy nienapisanych poematów to właśnie takie zamknięte okna. Niektóre są zamknięte na głucho i zabite deskami; inne, zasłonięte żaluzją, storą czy firanką, świecą tajemniczym blaskiem, pozwalając domyślać się swego sekretu. Ale są i okna, które możemy dość szeroko uchylić, gdyż tekst odpowiadający tytułowi znamy nieomal w ostatecznej redakcji.

Planując wydanie całości swych dzieł, Baudelaire postanowił pominąć część wczesnych utworów, ale pożałowawszy niektórych fragmentów, zdecydował się przerobić je na poematy prozą. Tak ze szkicu Cnoty zabawki wyłuskał poemacik, który - po dodaniu jednozdaniowej puenty - wszedł do Paryskiego splinu jako Zabawka biednego. Ze studium Wino i haszysz jako środki potęgowania osobowości (1851), wykorzystanego w dużej mierze w późniejszych o dziesięć lat Sztucznych rajach, postanowił ocalić dwa fragmenty: Orestes i Pylades i Dwaj pijacy¹. Drugi z nich może warto tutaj przypomnieć:

DWAJ PIJACY

Był sobie raz człowiek, Hiszpan, gitarzysta, co długo wędrował razem z Paganinim; działo się to, zanim nadeszły czasy wielkiej, oficjalnej sławy Paganiniego.

1

Ze względu na szczególny, potencjalny byt nienapisanych utworów ich tytuły odróżniam graficznie od tytułów utworów ukończonych.