zadania rehabilitacyjne pielęgniarki na oddziale neurochirurgicznym (1)

Opatrunki stosowane w leczeniu odleżyn:

1.    Pólprzepuszczalne błony poliuretanowe - są to cienkie elastyczne błony, dobrze przylegające do rany, które nie przepuszczają wody i bakterii, pozwalają na swobodne parowanie z powierzchni rany. Przezroczysta powierzchnia błony pozwala na obserwację gojenia (np. Bioclusive).

2.    Hydrokoloidy - są to aktywne, wodoodporne opatrunki w postaci płytek lub pasty, które utrzymują idealnie wilgotne środowisko, aktywują autolityczne oczyszczanie, pobudzają angiogenezę, hamują rozwój bakterii, zmniejszają ból w ranie. Opatrunki te zmieniane są co 1-7 dni (Granuflex).

3.    Hydrożele - są to opatrunki mające zdolność pochłaniania wysięku, utrzymują wysoką wilgotność rany, pozwalają na niezakłócony wzrost i migrację komórek. Mają bardzo dobre właściwości oczyszczające (np. Hydrosorb).

4.    Dekstranomery - mają bardzo duże właściwości pochłaniające (np. bakterie). Stosowane są do leczenia dużych, głębokich i zainfekowanych odleżyn. Działają skutecznie przez 24-48 godzin (np. Acudex).

5.    Gąbki poliuretanowe - mogą być w postaci płytek lub gąbek, mają duże właściwości pochłaniające, izolacyjne i oczyszczające (np. Allevyn).

6.    Opatrunki algiriinowe - są to opatrunki o dużych właściwościach pochłaniających wysięk (np. Kaltostat). W kontakcie z wysiękiem tworzą żelowo-włóknistą powłokę. Dodatkowo w ranach krwawiących Kaltostat tworzy macierz ułatwiającą formowanie skrzepu, dzięki czemu hamuje krwawienie.

Optymalne warunki gojenia stwarza opatrunek, który:

zbiera wysięk i toksyczne cząstki, nawilża powierzchnię rany, nie przylega do powierzchni rany, może być długo utrzymywany na ranie, stanowi barierę dla bakterii, jest wodoodporny, utrzymuje odpowiednią temperaturę, jest nietoksyczny i niealergizujący, pozwala na przenikanie gazów i pary wodnej, podczas wymiany nie uszkadza nowo powstałych |k:m. I Z punktu widzenia pacjenta ważne są: szybkość /nu.im, npiiinmt u, min- \ .. a częstotliwość zmian opatrunków, możliwość kąpieli / "pnimul i. m u niebule sna zmiana opatrunku.

ELEMENTY REHABILITACJI W PIELĘGNIARSTWIE NEUROCHIRURGICZNYM

Zespół pielęgniarski współuczestniczy w rehabilitacji leczniczej chorych z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego, które objawiają się znacznymi ubytkami ruchowymi w zakresie kończyn i mięśni twarzy i współistnieniem zaburzeń czucia i dysfunkcji mięśni zwieraczy odpowiadających za opin/niann pęcherza moczowego. Zabiegi rehabilitacyjne z zakresu kinezyterapii i Ir/yl <>u rapii mają ogromne znaczenie w dalszym leczeniu usprawniającym chorejm. nieraz długotrwałym.

Pielęgniarka, która ma ciągły kontakt z chorym przebywającym na oddziale neurochirurgii, znajego zachowanie, motywację, dzięki czemu może się włączyć w usprawnianie ruchowe chorego. Wymaga to od niej zapoznania się z zasadami kinezyterapii i opanowania podstawowych prostych technik ćwiczeń.

Do podstawowych zaburzeń ruchu w neurologii/neurochirurgii należą niedowłady i porażenia. Najogólniej definiując: niedowład - to osłabienie siły mięśniowej, natomiast porażenie - to zniesienie siły mięśniowej.

W opiece pielęgniarskiej nad chorym neurochirurgicznym przydatna jest umiejętność zastosowania następujących elementów kinezyterapii:

•    ułożenie chorego - profilaktyka odleżyn, przykurczów,

•    pionizacja i nauka chodzenia - wczesna mobilizacja ruchowa chorego,

•    ćwiczenia oddechowe - profilaktyka powikłań płucnych,

•    ćwiczenia mobilizujące krążenie obwodowe - profilaktyka obrzęków, zakrzepów żylnych,

•    ćwiczenia czynności samoobsługi - higiena osobista, ubieranie i rozbieranie się, spożywanie posiłków, itp.

I U Ułożenie chorego

Odpowiednie ułożenie i planowa zmiana pozycji ciała chorego są najlepszymi -.j i. r;i .I i;ini i uniknięcia odleżyn. Ważne jest ułożenie chorego w sposób zapobie-