Wykresy umożliwiające wyznaczenie zanurzeń na pionach na podstawie odczytanych zanurzeń na znakach oraz tabele służące do tego samego celu opisano dokładnie w pozycji [8]. Ponieważ na większości współcześnie eksploatowanych statków są zainstalowane pokładowe komputery, najdogodniejszą metodą przejścia z zanurzeń na znakach na zanurzenia na pionach jest analityczna formuła, łatwa do wprowadzenia do komputerowego programu obsługi statku.
Poniżej przedstawiono metodykę postępowania podczas opracowywania takiej formuły na podstawie rysunku umieszczenia znaków zanurzeń. W wypadku jednostek nieskomputeryzowanych umożliwia ona uzyskanie lepszej dokładności przejścia z zanurzeń na znakach na zanurzenia na pionach od osiąganej za pomocą wspomnianych wyżej wykresów. Do zaprezentowania tej metodyki wybrano przykładowy statek, na którym znaki na dziobie są równoległe do skośnej dziobnicy jednostki, natomiast na rufie znaki zanurzeń są naniesione w pionie w dwóch rejonach. Takie rozmieszczenie znaków zanurzeń pokazano na rysunku 8.
Znaki zanurzeń są odległe od pionów o odcinki: Iri = C| i Ir2 = c2 - na rufie, I0 - na śródokręciu oraz o zmienny odcinek 1D(TDZ) na dziobie. Przyjęto, że te odcinki są dodatnie, gdy linia znaków leży od pionu lub płaszczyzny owręża w stronę dziobu statku. Prezentację sposobu wyznaczania formuł przeliczeniowych ograniczono do wariantu, w którym na rufie zanurzenie odczytuje się na znakach naniesionych na nawisie, w odległości Iri od pionu rufowego.
Na podstawie zanurzeń odczytanych na znakach na obu burtach oblicza się średnie zanurzenia dla znaków na dziobie: Tdz, śródokręciu: Toz i rufie: Trz oraz wyznacza się przegłębienie dla linii znaków:
lz =^dz ” Trz-
Wodnica pływania statku jest nachylona względem płaszczyzny podstawowej pod kątem y, którego tangens wynosi:
tgy =
Lpp “Iri +Id(Tdz)
gdzie: Iri - odległość znaków zanurzeń na nawisie rufowym od pionu rufowego,
Id(Tdz) - zmienna odległość znaków na dziobie od pionu dziobowego.
27