362
V. Funkcje wielu zmiennych
Analogicznie definiujemy różniczkę trzeciego rzędu d3u, itd. Ogólnie jeśli różniczka di~1u rzędu k— 1 jest już zdefiniowana, to różniczkę dku rzędu k definiujemy jako różniczkę zupełną różniczki rzędu k — 1
dku = d(dk~1u) (1).
Jeśli dla funkcji u istnieją pochodne cząstkowe ciągłe wszystkich rzędów do k włącznie, to jest zapewnione istnienie jej różniczki rzędu k. Jednak rozwinięte wyrażenia na kolejne różniczki stają się coraz bardziej i bardziej skomplikowane. Aby uprościć wzory na nie, postąpimy w sposób następujący.
Przede wszystkim w wyrażeniu pierwszej różniczki wyniesiemy formalnie literę u za nawias; wówczas różniczkę można napisać symbolicznie w postaci
du
. d 8
dx1 +-—ax2 + ...+ 8x0
Zwróćmy teraz uwagę na to, że jeśli w wyrażeniu na drugą różniczkę również „wyniesiemy u za nawias”, to pozostające w nawiasach wyrażenie jest formalnie rozwinięciem kwadratu wyrażenia
3 J 3 dxt + —
8xv dx2
dx2 + ...+— dxn. dx„
Wobec tego drugą różniczkę można zapisać symbolicznie w postaci
d u= + dx2 + ... + — dxn\ u.
8x 2 8xn J
Analogicznie można zapisać trzecią różniczkę itd. Reguła ta ma charakter ogólny — dla każdego k zachodzi symboliczna równość
* /a a a V
(8) du=[ — dxt + — dx2 + ...+— dxn u,
8x 2 dxR J
którą należy rozumieć w następujący sposób. Najpierw wielomian znajdujący się w nawiasach podnosimy formalnie według reguł algebry do wskazanej potęgi, a następnie wszystkie otrzymane składniki mnożymy symbolicznie przez u (które dopisujemy w licznikach przy a1) i dopiero po wykonaniu tego przywracamy wszystkim symbolom ich pierwotny sens pochodnych i różniczek.
Widzieliśmy, że reguła ta jest słuszna dla k= 1, 2; wobec tego wystarczy wykazać, że jeśli jest ona słuszna dla dku, to jest również słuszna dla dk+1u.
Zakładając, że prawo to zachodzi dla dku, będziemy mieli rozwinięcie
dxlidxl\..dx’„n
dx\‘dxx2...dxl’'
Łatwo jest zdefiniować pojęcie różniczki cząstkowej dowolnego rzędu; nie będziemy się na tym zatrzymywali.