383
§ 5. Ekstrema, wartości największe i najmniejsze
Teraz badać trzeba funkcję
Ma ona pochodne cząstkowe wszędzie poza danymi punktami Mlt M2, M3:
du
Tx
x—a,
Pt
y-b i Pt
= — £ cos 0,, = - £ sin 0,,
gdzie 0, ozndcza kąt nachylenia wektora MM, do osi x.
„Podejrzanymi” o ekstrema punktami są tym samym przede wszystkim punkty M,, M2, M3, w których nie ma pochodnych i następnie ten punkt M0 (widać, że on nie zawsze istnieje), w którym obie pochodne są równe 0. Ponieważ przy nieograniczonym wzrastaniu x lub y funkcja u oczywiście także nieograniczenie rośnie, to najmniejszą wartość musi ona mieć w jednym z wymienionych punktów.
Aby odnaleźć punkt stacjonarny M0 przyrównajmy do zera obie pochodne cząstkowe. Daje to równania
cos 0j +cos 02 +eos 03 =0, sin 0i +sin 02 +sin 03 =0 .
Pomnóżmy pierwsze przez sin02, drugie przez cos 02 i odejmijmy stronami. Otrzymamy (*)
Analogicznie znajdujemy
sin(0i—02)=sin(02 —03> ■ sin(02—03)=sin(03—0i).
Oznaczmy odpowiednio przez e>1( co2, (03 kąty M, M0 M2, M2M0M3, M3 M0 M,, dające w sumie kąt pełny
©l+©2+C>3=2lI .
Łatwo zauważyć, że
sine>i=sin(0i— 02), sina>2=sin(02—03), sinct)3=sin(03—0i),
a zatem
sin ©i =sin co2 =sm co3
Stąd wynika, że
©1=©2=©3 ,
gdyby bowiem tak nie było, lecz na przykład o>1=k—co2, a więc (o1+co2=n, to byłoby co3=n i wówczas musiałoby być albo ©i = n i co2 = 0, albo co1=0 i w2=n,a to znaczyłoby, że punkty Mu MIt M3 i M0 leżą na jednej prostej, wbrew założeniu. A więc kąty między odcinkami M0Mt,
M0M2, MqM3 wziętymi parami powinny być równe |rc, M0 otrzymujemy w przecięciu się trzech łuków okręgów opartych o boki trójkąta M,M2M3 i będących miejscami geometrycznymi punktów, z których odpowiedni bok jest widoczny pod kątem
* 2
Jeżeli trójkąt ten nie ma kąta większego lub równego 3tc, to luki te przecinają się rzeczywiście wewnątrz trójkąta i określają punkt M0,'z którego boki trójkąta są widoczne pod kątami |n (rys. 109). W tym przypadku trzeba jeszcze porównać wartości, które u przybiera we wspomnianych czterech
(') Rozwinięcie zagadnienia podane przez tłumacza.