0000088

Ibuprofen

Tabela 1

Niektóre niesterydowe leki przeciwzapalne

Grupa chemiczna	Preparaty
I. Pochodne kw. salicylowego	Polopiryna, Asprokol, Salazopiryna
U. Pochodne pira-zolonu	Piramidon, Butapira-zol, Rheumanol
III. Pochodne kw. indolooctowego	Metindol
IV. Pochodne kw. fenylooctowego	Voltaren
V. Pochodne kw. antranilowego	Mefacit
VI. Pochodne kw. fe-nyloproprionowe- g°	Ibuprofen Kataprofen

kowo rzadko występujące objawy uboczne znalazł szerokie zastosowanie w leczeniu schorzeń reumatycznych. Skuteczność działania ibuprofenu w tych schorzeniach już zbliżona do indometacyny (Metindol Polfa) i fenylobutazonu (Bu-tapirazol Polfa) (3), jest jednak lepiej znoszony przez chorych ze względu na dobrą tolerancję przez przewód pokarmowy. Z tego względu może on być stosowany również w przypadkach współistniejącej choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy (1, 2, 9, 10).

Przeciwbólowe i przeciwzapalne działanie ibuprofenu wykorzystane jest również w leczeniu zespołów bólowych o typie lumbago, rwy kulszowej oraz zespołów bólowych barku. Franki i wsp. uzyskali w leczeniu wymienionych spraw chorobowych u 83ⁿ/n chorych wyniki dobre lub zadowalające (5).

Ibuprofen podaje się najczęściej w dawkach od 600 mg do 1200 mg na dobę w dawkach podzielonych (tj. 3—6 drażetek a 200 mg).

Najlepsze wyniki uzyskuje się przy dawce 1200 mg na dobę przez okres 3— 4 tyg., następnie kontynuując podawanie leku w dawce 600 mg na dobę jako dawkę podtrzymującą. Ten sposób stosowania leku dotyczy głównie choroby reumatycznej.

MATERIAŁ I METODA

Materiał własny obejmuje 35 chorych z rwą kulszową: 20 kobiet i 15 mężczyzn w wieku od 32 do 55 lat. Średnia wieku wynosiła 40 lat. Czas trwania choroby wynosił od 1 tygodnia do 15 lat, natomiast czas utrzymywania się aktualnych dolegliwości w chwili rozpoczęcia leczenia ibuprofenem wahał się od 2 dni do 5 miesięcy. W 17 przypadków przyczynę rwy kulszowej upatrywano w wypadnięciu (uwypukleniu) jądra miażdżystego krążka między-kręgowego, u pozostałych 18 chorych brano pod uwagę zmiany zwyrodnieniowe stawów międzykręgowych.

Przed rozpoczęciem leczenia wszyscy chorzy w badanej grupie mieli przeprowadzone badanie internistyczne i neurologiczne, wykonywano u nich ru-