Zygmunt Freud, Podstawowe pojęcia psychoanalizy1, tłum. H. Skwieciński, [w:] Filozofia i socjologia XX wieku, cz. 1, Warszawa 1965, s. 156-161, 167, 168-170, 172.
Znajomość aparatu psychicznego osiągnęliśmy poprzez badanie indywidualnego rozwoju istoty ludzkiej. Najstarszą z owych psychicznych prowincji bądź instancji nazywamy id. Jego treść stanowi wszystko, co dziedziczne, wrodzone, ustalone konstytucyjnie, przede wszystkim więc popędy wynikające z budowy ciała, znajdujące tutaj swój pierwszy wyraz psychiczny, którego formy nie są nam znane19.
Pod wpływem otaczającego nas realnego świata zewnętrznego, pewna część id specjalnie się rozwinęła. Warstwa korowa, początkowo wyposażona w narządy percepcji bodźców oraz urządzenia ochraniające przed nimi, rozwinęła się w specjalną organizację, która pośredniczy pomiędzy id i światem zewnętrznym. Tę sferę naszego życia duchowego określamy mianem ego.
Podstawowe charakterystyki ego: Na skutek wytworzonej uprzednio zależności między postrzeżeniem zmysłowym i akcją mięśni ego sprawuje dyspozycję działaniami dowolnymi. Pełni funkcje samoobronne na zewnątrz
przez rozpoznawanie bodźców', gromadzenie o nich doświadczenia (w pamięci), unikanie zbyt silnych bodźców (poprzez ucieczkę), zachowywanie styczności z umiarkowanymi bodźcami (poprzez przystosowanie), a w końcu uczy się zmieniać w- celowy sposób świat zewnętrzny na swoją korzyść (aktywność); na zewnątrz, wobec id - poprzez uzyskanie władzy nad wymogami popędów, decydowanie, czy należy dopuścić do ich zaspokojenia, przenoszenie tego zaspokojenia na dogodny moment i warunki świata zew-nętrznego, lub poprzez zupełne zdławienie podniet popędów. W swoim działaniu kieruje się uwzględnianiem znajdujących się w nim lub nabytych
Fragmenty tekstów Abriss der Psychoanalise (1938) oraz Dos Unbehagen in der Kultur (1930).
IU Ta najstarsza część aparatu psychicznego pozostaje najważniejsza przez cale życie. Od niego zaczęła się praca badawcza psychoanalizy.