CCF20090522001 tif

SŁOWO WSTĘPNE

Wielorakość ról, form wypowiedzi, gatunków prozy, swobodne poruszanie się po rozmaitych obszarach kultury i rzeczywistości codziennej, sztuki wysokiej i masowej przyczyniły się do zawrotnej kariery Umberta Eca (ur. w Ales-sandrii, w 1932) i uczyniły zeń idealnego obserwatora po-nowoczesnej cywilizacji, intelektualistę, nie pretendującego do sformułowania jednolitego systemu, lecz z satysfakcją konstatującego chaotyczną wielość zjawisk.

Semiolog, mediewista, profesor Uniwersytetu Bolońskie-go, wykładowca znany najbardziej prestiżowym amerykańskim uczelniom, autor uczonych rozpraw, takich jak m.in. Dzieło otwarte (1962, Opera aperta); Pejzaż semiotyczny (1968, La struttura assente)\ Lector in fabuła (1979); Semio-tica e fiłosofia del łinguaggio (Semiotyka i filozofia języka, 1984); I limiti dell'interpretazione (Granice interpretacji, 1990); Ricerea della lingua perfetta (Poszukiwanie języka doskonałego, 1993), zyskał rozgłos i miliony czytelników dzięki powieściom i błyskotliwej felietonowej prozie Zapisków na pudełku od zapałek.

Klucz semiotyczny okazał się niezwykle przydatny w badaniach Eca nad kulturą masową, zastosował go nie tylko w pracach o ambicjach naukowych: Apocałittici e integrati (Katastrofiści i przystosowani, 1964); Superman w literaturze masowej (1978, II superuomo di massa), ale i w licznych szkicach oraz felietonach, również i w tych, które figurują w niniejszym tomie. Rozróżnienie takie nie jest zresztą całkiem prawomocne w odniesieniu do sposobu myślenia Eca, odrzuca on bowiem hierarchizowanie — i związane z nim wartościowanie — zjawisk. Na namysł filozoficzny zasługuje zatem wszystko tylko z tej racji, że jest: może to być zarówno Suma św. Tomasza, jak i film Casablanca, filozofia języka rodem z Barthesa i Foucaulta, jak i moda na noszenie dżinsów. W takim oglądzie świata ma Eco swoich mi-