CCF20090811046

136 S0ren Kierkegard, Modlitwy. Nowa interpretacja jego życia i myśli

ność komunikacji. Rozumie, że w swoim pisarstwie musi dać osobiste i bezpośrednie świadectwo tego, czym jest chrześcijaństwo; że musi otwarcie identyfikować się z jego sprawą. W 1849 roku, powtarzając słowa zacytowane przed ośmiu laty, Kierkegaard napisał: „Nauczyłem się nieść świadectwo chrześcijaństwu, lecz nie w ten sam sposób jak czyni to większość pastorskiej hołoty” A jednak, w jego umyśle pojawiły się pewne wątpliwości. Prawdopodobnie zastanawiał się, czy jego osobista egzystencja była czysto poetycką egzystencją - „być może ostatecznie nie zostanę chrześcijaninem” ~⁷. Ta wątpliwość, która pojawiła się w umyśle Kierkegaarda jest w pełni zrozumiała, gdy przeciwstawimy ją podniosłemu charakterowi chrześcijaństwa, który sam opisał przybierając imię Anti-Climacusa, pseudonim, który w nadzwyczajnym stopniu reprezentuje wiarę chrześcijańską. Przy czym, we własnej osobie, Kierkegaard widział raczej „dość zwykłego chrześcijanina”. „Nigdy nie twierdziłem - napisał - i nie twierdzę, że jestem chrześcijaninem w jakimś nadzwyczajnym stopniu. Moim zadaniem było opisanie chrześcijaństwa. Nigdy nie twierdziłem, że moje działanie było próbą stania się doskonałym chrześcijaninem; i właśnie dlatego przyjąłem postawę poety, przedstawiając chrześcijaństwo” ^3S. Prawdziwe chrześcijaństwo jest wyrzeczeniem się samego siebie, wstrzemięźliwością. Jest ono „dla mnie zbyt podniosłe - doświadczyłem wielu przyjemności. Mogę tylko zachwalać i wynosić pod niebiosa surowe zasady chrześcijaństwa”³⁹, Otóż Kierkegaard był tym, który w bojaźni i drżeniu rzadko miał odwagę sam nazywać się chrześcijaninem, ponieważ to mogłoby nasunąć kolejne wnioski, co do jego życia⁴⁰.

Chociaż Kierkegaard w dalszym ciągu twierdził, że jest „tylko zwykłym chrześcijaninem”, w ostatnich latach jego życia nastąpił zwrot, który wyniósł jego styl życia ponad wszystko to, co mógłby on nazwać życiem poety. We wstępie do Dziennika datowanego na 18 maja 1851 roku, Kierkegaard napisał: „Modliłem się do Boga, aby narodziło się we mnie coś nowego... , I tak też się stało, coś nowego zrodziło się we mnie: ponieważ teraz pojmuję mój obowiązek jako autora, w całkowicie innym sensie do wyznaczonego kierunku rozpowszechnianej religijności” ⁴¹. To nowe rozumienie własnej roli w odniesieniu do chrześcijaństwa, wyznaczyło mu miejsce proroka chrześcijaństwa w całym „chrześcijańskim święcie”. Kierkegaard rozpoczął od ataku na mierność mieszczańskiego chrześcijaństwa w imię bardziej surowego, jak wierzył, i skrupulatnego pojmowania wiary zawartej w Nowym Testamencie.

Kolejne etapy rozwoju poczucia osobistego powołania, w których Kierkegaard zaczął dostrzegać znaczenie własnego życia i dzieła, są odzwierciedleniem coraz

³⁶    Tamże, 905.

³⁷    Tamże, 936.

³³ Tamże, 970.

³⁹    Tamże, 1114.

⁴⁰    Tamże, 763.

⁴¹    Tamże, 1225.