CCF20090811049

Część // - Rozdział I. jego życie 139

wszystkich bezbożnych ludzi, którzy w ten sposób postąpili z Tym, który miłuje; to było jego rozwiązanie, jednak całkowicie, zapomniało o tym, że to wszystko wydarzyło się 1800 lat temu.

Potem dziecko stało się młodzieńcem, który nie zapomniał tego wrażenia z dzieciństwa, lecz teraz pojmował je w zupełnie inny sposób, wiedział, że na nic się nie zda rozwiązanie - biorąc pod uwagę te 1800. lat - które wymyślił w dzieciństwie; pomimo tego z tą samą pasją myślał o walce ze światem, który opluł Świętego, gdzie ukrzyżowano miłość a wybłagano łaskę dla złoczyńcy.

Potem, dorósł i dojrzał, jednak nie zatarł w pamięci wrażeń z dzieciństwa, lecz pojmował je w zupełnie inny sposób. Już nie pragnął walczyć; ponieważ jak powiedział: „Nie stałbym się podobnym do Tego, któremu zadawano oiosy, do Tego, który nie oddawał ciosów nawet wtedy, gdy one spadały na niego”. Nie, teraz już tylko pragnął doświadczyć cierpienia w takim stopniu, w jakim On doświadczył go na tym swiecie... .

Wewnętrzny rozwój umysłu i ducha Kierkegaarda był związany z jego ojcem w jeszcze jeden decydujący sposób. Bardzo silny wpływ wywarły na niego nie tylko ojcowskie metody nauczania, jego surowość, melancholia oraz szczególny sposób pojmowania chrześcijaństwa, ale także dość szczególne wydarzenia w życiu Michaela Pedersena Kierkegaarda. Te wydarzenia połączyły ze sobą ojca i syna w pewien specyficzny sposób oraz wywarły wpływ na myśl oraz samo-świado-mość Sorena w stopniu trudnym do określenia. Otóż ojciec w najgłębszym zakamarku swojej duszy skrywał tajemnicę. Kiedy odkrył ją syn, najpierw wywołała w nim bunt, a następnie zbliżyła tych dwóch mężczyzn jeszcze bardziej do siebie. Dlatego też nie ma znaczenia czy przyjmiemy, że tajemnicą, która wywołała „wielkie trzęsienie ziemi” w życiu Kierkegaarda był fakt, że kiedy ojciec był młodym pasterzem, stanął na szczycie jednego ze wzgórz w Jutlandii i przeklął Boga, czy też uwierzymy, że po śmierci pierwszej żony, ojciec w porywie szaleńczego buntu zgwałcił swoją służącą, która później została jego drugą żoną i matką jego dzieci. Odkrycie tego rodzaju faktu przez syna oraz późniejsze wyjawienie sekretu przez ojca spowodowało, że syn podzielił się z ojcem swoim przeczuciem, jakoby cała rodzina żyła ppd piętnem klątwy. To jeszcze bardziej podsyciło melancholię syna. Jego wrodzone predyspozycje, wydarzenia i doświadczenia, które go do tej pory spotkały oraz wyjawienie tajemnicy, te wszystkie przyczyny wzięte razem spowodowały, że poczuł się kimś wyjątkowym. Zaczął wierzyć, że nie jest w stanie wieść normalnego życia, czy też uciec od swojego introwertyzmu wiążąc się z inną osobą. To przekonanie najpierw odciągnęło go od ojca oraz od reprezentowanej przez niego wiary, jednak potem utorowało drogę do pojednania, jak i głębszego z nim utożsamienia. Wreszcie stanowiło preludium oraz bez wątpienia jeden z kluczowych czynników zapoczątkowujących dążenie w kierunku rozstrzygającego doświadczenia religijnego, którego Soren doświadczył wkrótce po swoich dwudziestych piątych urodzinach. Swoją wewnętrzną przemianę opisał tymi oto słowami: