CCF20090831214

404 Urzeczywistnianie się rozumowej samowiedzy

a celem, do którego dążą, jest substancja etyczna. W związku z tym jednak, że w naszych czasach bardziej zrozumiałą jest ta forma owych momentów, w której występują one po tym, jak świadomość utraciła' już swoje życie etyczne, i pragnąc je odzyskać przechodzi jeszcze raz przez wszystkie formy poprzednie -—■ przeto można wyobrażać je sobie jako wyrażone raczej w tej drugiej postaci.

Samo wiedza, która teraz jest jeszcze tylko pojęciem ducha, rozpoczyna swą obecną drogę w tym powołaniu, by stać się dla siebie istotą jako duch jednostkowy; celem jej jest więc nadanie sobie, jako samowiedzy jednostkowej, rzeczywistości i rozkoszowanie się w niej sobą jako samowiedzą jednostkową.

W swym powołaniu, by stać się dla siebie istotą, jako coś, co posiada byt dla siebie, samowiedza ta jest negatywnością tego, co inne. Toteż w swojej świadomości przeciwstawia się ona jako samowiedzą pozytywna takiej samowiedzy, która wprawdzie jest, ale dla niej ma znaczenie czegoś, co nie jest bytem samym w sobie. Świadomość występuje jako świadomość rozdwojona na zastaną przez siebie rzeczywistość i na cel.

. który osiąga przez jej zniesienie i uczynienie zamiast niej rzeczywistości z celu. ^Pierwszym “jednak celem samowiedzy jest jej bezpośredni abstrakcyjny byt dla siebie, albo inaczej mówiąc to, by oglądać siebie jako te oto jednostkową samowiedzę w drugiej samowiedzy, albo drugą samowiedzę oglądać jako siebie ¹. Doświadczenie, z którego samowiedza dowiaduje się, na czym polega prawda tego celu, podnosi ją na wyższy szczebel i odtąd staje się ona sobie celem jako samowiedza,

która jest zarazem samowiedzą ogólną i w sposób bezpośredni zawiera w sobie prawo ², Aie w realizacji tego prawa swojego serca samowiedza czyni doświadczenie, że istota jednostkowa utrzymać się w tej sytuacji nie może i że zdziałać coś dobrego można tylko przez złożenie w ofierze swej własnej jednostkowości; staje się ona tedy cnotą ³. Doświadczenie, do którego dochodzi cnota, nie może doprowadzać do niczego innego, jak tylko do odkrycia, że cel jej został już sam w sobie osiągnięty, że szczęście zawarte jest bezpośrednio w samym działaniu i że samo działanie jest dobrem. Pojęcie całej tej sfery, którego treścią jest to, że świat rzeczy (die Dinghett) jest bytem dla siebie ducha, staje się w ruchu tej sfery czymś dla samowiedzy. Samowiedza odnalazłszy to pojęcie, staje się dla siebie realnością jako indywidualność, która bezpośrednio siebie wyraża, która nie natrafia już na opór w żadnej przeciwstawnej rzeczywistości i dla której samo to wyrażanie [siebie samej] jest przedmiotem i celem.

a. Przyjemność (Lust ⁴) i konieczność 262

Samowiedza, która w ogóle j est dla siebie (ist sick) realnością, ma swój przedmiot w sobie samej; ale jest to taki przedmiot, który tymczasem ma ona tylko dla siebie i który nie jest jeszcze czymś, co posiada byt.

Byt występuje wobec niej jako rzeczywistość inna niż

1

Zajmuje się tym rozdział zatytułowany: „Przyjemność i koniecz-

2

Omówione to zostanie w rozdziale: „Prawo serca i obłęd zarozumiałości".

3

Cnota i jej doświadczenia są treścią rozdziału zatytułowanego: „Cnota i bieg spraw świata".

4

„Lust“ oznacza w języku niemieckim nie tylko przyjemność, ale pożądanie, pragnienie przyjemności.