CCI20101218011

12

Jednocześnie ze zmniejszeniem średnicy rury może nastąpić nieznaczne zwiększenie grubości ścianki (0,05-5-0,1 mm, ok. 2-5-3%). Metoda ta znajduje zastosowanie przede wszystkim do rur o mniejszych średnicach (poniżej 20-5-30 mm) oraz do profilowych, lub rur

0    większych średnicach, lecz o cienkiej ściance (poniżej 1 mm). Maksymalne zmniejszenie przekroju rury wynosi ok. 30%, a wydłużenie ok. 1,35-5-1,40. Większe odkształcenia prowadzą do zwinięcia się rury lub pęknięcia ścianki.

Charakterystyczne dla tej metody jest zmniejszenie się promieniowych naprężeń ściskających cr_r, od zewnętrznej powierzchni rury, ku wewnętrznej, gdzie maleją do zera. Wielkość i znak odkształceń a_r, zależą od stosunku wartości naprężeń wzdłużnych <j|

1    obwodowych ctq. Jeżeli naprężenia promieniowe a_r będą miały stałe wartości mniejsze od ctq, to metal popłynie w kierunku środka rury, co spowoduje pogrubienie ścianki. Równocześnie naprężenia <j\ będą powodowały zmniejszenie grubości ścianki. Ostateczny efekt zależy od tego, które naprężenie będzie miało większy wpływ.

Podczas swobodnego ciągnienia powstają często obwodowe naprężenia wewnętrzne ctq, które osiągają w przeciągniętej rurze znaczne wartości. Naprężenia wewnętrzne wywołują pęknięcia w rurach często już po paru godzinach po przeciągnięciu, co jest wadą tej metody. Dla usunięcia niebezpieczeństwa pękania rur należy je bezpośrednio po ciągnieniu poddać wyżarzeniu odprężającemu. Niekiedy w celu zwiększenia wydajności procesu stosuje się ciągnienie przez dwa ciągadła ustawione za sobą.

1.9.2. Ciągnienie z trzpieniem długim

Metoda ta polega na ciągnieniu rur pomiędzy nieruchomym ciągadłem i ruchomym trzpieniem o długiej części roboczej przesuwającym się wraz z rurą. Ciągnienie może przebiegać z uchwyceniem za koniec rury lub z jednoczesnym uchwyceniem za koniec rury i za trzpień. Rurę nasadza się na trzpień z twardej stali o średnicy zewnętrznej równej wewnętrznej średnicy gotowej rur}⁷ i długości nieco większej od długości gotowej rury. Rurę wraz z trzpieniem przeciąga się następnie przez ciągadło, po czym wyciąga się trzpień z rur}'. Przed wyjęciem trzpienia rurę walcuje się wraz z trzpieniem na zimno, wskutek czego wewnętrzna średnica zwiększa się, co ułatwia wyjęcie trzpienia. Proces ciągnienia przebiega w dwóch stadiach. W obszarze od wlotu ciągadła do przekroju A-A odbywa się ciągnienie swobodne, a od przekroju A-A do wylotu ciągadła następuje właściwe zmniejszenie grubości ścianki przedstawione na rysunku 4.

ciągadło

Rys.4. Schemat ciągnienia rur z trzpieniem długim.