DSC00198

jestestwo spełnione poprzez śmierć stoję się już tyft. obecnością - tym oto wystawionym na widok - c*^ na kształt soma w rozumieniu starożytnych. Jwtcy^ zaś - według Heideggera - cechuje się „ciągłą niezaj^ knięlością" i „niczupełnością"'*. Zatem śmierć, jako wp,. sana w bycie jestestwa, „jest pewnym sposobem bycu przejmowanym przez jestestwo, od kiedy ono jcsfu’ Umieranie zaś rozumie się jako „bycie rzucone ku ruf bardziej własnej, bezwzględnej i nicprześcignionej mo*. ności bycia"'⁴.

Źródłowa nieskrytość jest również nieskończoności.), która zawiera w sobie wszystko, włócznie ze sobą i ową relacją zawierania. To mogłoby sugerować i pewien szkatułkowy charakter nieskończoności, a więc

też nieskrytości.

leśną przecinką

„Człowiek flCH w f>rzrrwuv łyd*" Martin Heidegger

Heidegger powiada, że „filozofia pozostawia panujący w byciu, w istoczeniu się prześwit jako taki bez przemyślenia, choć u swego zarania mówiła o nim". Jednak prześwit, na który wskazuje M. Heidegger, nie wiąże się z filozofią światła, którą jest metafizyka w rozumieniu platońskim. Heideggerowski termin l.ichtung: „ma

Por. M. Heidegger, Bycie i ciar, Warszawa 1994, s 333-334.

¹⁵ Tamże, s. 345. ^u Tamże,*.353.

¹⁵ Tamże.

leśnej przecinki, czyli otwierającej się przestrzeni pośród gęstwiny. Prześwit jest więc Otwartym (przestrzenią)¹ w którym może dopiero pojawię się światło, czyli ponownie spotykamy się z inną form.) skrywającej się nicskrytości. jak-) jest AUthcia.

Wątek otwartości możemy odnaleźć też w pismach Merleau-Ponty'ego, dla którego „bytem widzącym" jest człowiek, zaś otwartość jest „tym, co niewidzialne w jego widzeniu, nieświadomością świadomości, (...) drugą stroną albo odwrotnością (lub innym wymiarem) bytu zmysłowego"¹⁴. W tenże sposób Heideggerowskie wykraczanie istoczącego się jestestwa ku prawdzie ma swoje odbicie w myśli francuskiego filozofa.

Istota prawdy polega więc na prawdzie istoczenia się, a prawda i nie-prawda, jak i odkryte i zakryte, nie są przeciwieństwami w prostym rozumieniu, ale raczej wzajemnie się przenikając, dopełniają się. „Tą pierwotną, właściwą prawdą (nie-prawdą) jest skrytość, tajemnica"¹⁷, zaś człowiek błądzi nie akcydcntalnie, lecz owo błądzenie „należy do istoty bycia-w-otwartości"¹¹. Jednak „bycie potrzebuje człowieka", który stojąc w jego prześwicie jest podobnie konstytuującym się, zakrywająco-odkry-wającym, obecnym i nieobecnym zarazem. Zakrywające ciało właściwie odkrywa - a zatem staje się przezroczyste, po to by zupełnie zmatowieć (zawoalować się sobą samym). Nie znika, gdyż nigdy nie jest idealnie przezroczyste.

127

1

⁴ M Mcrlcau-Ponty, cyt za: C Lefort, Cuh. citUsncM. dz. cyt. .v 214.

*⁷ B. Baran, Sa$u..., dz cyt, s. 74.

*^f Tam/e, s. 73.