img081

przebywanie w pokoju byio okazją, żeby jeszcze więcej

czytać.

Wtedy to po raz pierwszy przeczytałam powieść, do której \V przyszłości najczęściej miałam wracać - przeczytam ją ponad sto razy: Dziewczęta Montherlanta. Jej lektura utwardziła ^mnie w przekonaniu, że można zostać wszystkim- byle nie kobietą. Znajdowałam się na dobrej drodze, bo byłam karaluchem.

Czasami, niezwykle rzadko, znajdowałam w sobie dość gjjy, żeby wyjść z pokoju. Straciłam zdrowy rozsądek. Wygrzałam mowy na temat nieistnienia duszy. Zwracałam _się do dygnitarza per „mój poczciwcze”.

Cry hazardowe, tak samo jak muzyka, były w Laosie zabf°ⁿi°^ne- Żeby uprawiać jedno lub drugie, trzeba było zamknąć się w domu. Karty kojarzono z hazardem: wist stał _s]ę cudowną rozrywką uprawianą w atmosferze prohibicji.

gez końca obserwowałam grających. Któregoś dnia nakryłam oszusta. Głośno go zdemaskowałam. Wyparł się. Przyłożyłam mu pięścią w oko. Ojciec natychmiast kazał _mi wracać do pokoju.

ponieważ moim przeznaczeniem było nie opuszczać p₀goju, zostałam wróżbitą; leżąc na łóżku, wpatrywałam się przez okno w szybujące po niebie ptaki. Z lotu ptaków _nje wyczytywaiam nic innego, jak lot ptaków; wszelka interpretacja byłaby uproszczeniem. Obserwowanie ich byio czymś niesamowitym.

Często ptaki były zbyt daleko, żebym mogła odgadnąć, j_ajp to gatunek. Ich sylwetki sprowadzały się do wirują-_cej w eterze arabskiej kaligrafii.

Marzyłam, żeby być taka jak one: być czymś nieukieś lonym, swobodnie podążającym gdzie oczy poniosą. Tym czasem tkwiłam w okowach nieprzyjaznego i chorego cia ła oraz owładniętego destrukcyjną obsesją umysłu.

Podobno trzon międzynarodowego terroryzmu rekrutuje się spośród dzieci dyplomatów. Wcale mnie to nie dziwi.