img087

1

METODYKA ZABAW I GIER RUCHOWYCH

Nauczanie zabaw i gier należy rozpocząć od zabaw prostych

•    uczestnik sam wybiera sposób wykonania zadania ruchowego,

•    nikt nie jest piętnowany przez kolegów za złe wykonanie zadania.

Pod względem ruchowym najcenniejsze są zabawy masowe - gdy wszyscy uczestnicy biorą czynny i jednoczesny udział. Dotyczy to zwłaszcza zabaw z dużą liczbą uczestników.

Gry proste są wyższym etapem nauczania. Często zabawa prosta może przybrać formę gry prostej - gdy wprowadzimy formę rywalizacji między zespołami (Szczur) Jeżeli jednak chce się przekształcić zabawę prostą w grę jej elementy ruchowe decydujące o zwycięstwie (tu podskoki) powinny być przez wszystkich uczestników opanowane w stopniu dostatecznym, ponieważ ma to wpływ na wynik drużyny.

Gry złożone - które tworzą różne rodzaje gier prostych połączone w kombinacje ruchowe są kolejnym stopniem nauczania. Wymagają one od uczestników większego usprawnienia psychoruchowego (np. sztafeta z biegiem, przewrotem i rzutem piłką do celu).

Gry przejściowe - to następny etap nauczania zabaw i gier ruchowych (np.ZbiJak)

•    występuje rywalizacja między dwoma zespołami,

•    zespoły walczą o punkty i zwycięstwo,

•    bodźce i wymagane reakcje nie są zapowiedziane i zależą od zachowania przeciwnika i ustalonych reguł.

Po nich przechodzi się do gier drużynowych (np. gra do 5 podań) i sportowych gier zespołowych.

Nauczanie zabaw prostych musi być prowadzone zgodnie z zasadą dostępności:

o od elementów prostych do złożonych, o od elementów łatwych do trudnych, o od znanych do nieznanych.