IMG32

XVI SŁOWACKI I MISTYCYZM

Słowacki obrazy wizji („baśni wizjonerskiej”, jak nazwał to Kazimierz Wyka) pragnął przy tym ująć w karby rygoryzmu naukowego. Miała to być „matematyka wiary nie zaś mistycyzm” ^l8; tajemnica, rozświetlana błyskami natchnienia poetyckiego, logicznie dowiedziona. Poetyka tekstu mistycznego wymaga nadto, by każdy jego fragment w planie idei tożsamy był z całością, by wszędzie, z każdego fragmentu i zdania z równą mocą przebijał wewnętrzny kontakt rewelatora z Bogiem, by każdy fragment świadczył o całości, by z całości dały się wywieść wszelkie prawdy szczegóły — choć nie każdą tajemnicę może przeniknąć umysł ludzki.

Połączenie tak różnych wymagań przy utrzymaniu tekstu na poziomie godnym rewelatora (i znakomitego poety!) było nieosiągalne. Porównując kolejne wersje tego samego utworu (np. cztery wersje Genezis z Ducha) lub kolejnych porządkowań tego samego wykładu (np. Genezis z Ducha i Lisi do J. N. Rembowskiego) nietrudno spostrzec, że im bardziej Słowacki myśl precyzował, tym więcej tekst odpoetyczniał, suchy wykład zajmował miejsce proroczej wizji. Wiele miejsc Listu do J. N. Rembowskiego znajduje się już na pograniczu nużącej dydaktyki — a to był najbardziej uporządkowany wykład idei filozoficznych Słowackiego. I bodaj ostatni większy tekst prozą; później Słowacki te same idee transponował już stale w kształtach poetyckich, w Samuelu Zborowskim, w Królu-Duchu. Jakby przestał odczuwać konieczność tego porządkowania, kontrolowania wizji przy pomocy „rozumu”, jakby ów „rozum” w samej wizji już był zawarty. Przestaje się kłopotać o logikę wywodu, ufa znów mocy poetyckiego natchnienia.

Dlatego rozsypało się w zarys budowli nieukończonej, ale dającej dokładnie poznać zamierzenia architekta”, W kręgu „Genezis z Ducha", „Pamiętnik Literacki” 1955, z. 4, s. 352—353.

" DW XV. 472.

CHARAKTER TWÓRCZOŚCI LAT OSTATNICH

XVII

Ponieważ późna twórczość Słowackiego była monotematyczna, tym trudniej ustalić, jak miały wiązać się poszczególne fragmenty, który do którego dzieła przynależał, jaki był ich porządek chronologiczny. Toteż badacze i wydawcy puścizny rękopiśmiennej Słowackiego stale wprowadzają korektury w obrębie tych ustaleń, każde kolejne wydanie dzieł poety przynosi jakieś zmiany^,9. Ale wszystkie utwory Słowackiego z lat ostatnich stanowią spójną intelektualnie całość, wszystkie — podkreślmy to raz jeszcze -^niezależnie od przynależności gatunkowej różnymi sposobami wykładają i rozwijają tę samą nową wiarę. Wszystkie są relacją i rozwinięciem poznanej w objawieniu prawdy. Relacją wizjonera, nie profesjonalnego filozofa.

Ważne sugestie wynikają stąd dla interpretacji utworów. Niektóre dzieła, jak Samuel Zborowski czy Król-Duch, stanowią odrębne, integralne całości; jeśli jednak komentując je pominie się kontekst całej twórczości o tematyce genezyjskiej, wówczas interpretacja wypadnie zubożona. Bo są to jakby osobne wprawdzie dzieła, ale istniejące w ramach ogromnej wizji poetyckiej, są wykładem tej wizji, jedną z wersji rozumienia świata. Choć mają kształty osobne, są jakby fragmentami. Dlatego w zawartej w tym tomie antologii znajdą się utwory reprezentujące różne gatunki literackie, dlatego — ponieważ głównym celem tego Wstępu jest uchwycenie sensu idei mistycznej Słowackiego — będą one rozpatrywane jako spójna całość.