IMG�09

74 LUIOI PłKANim.U

PIERWSZA AKTORKA obuftona

Nikt jeszcze nie ośmielił wyśmiewać się ze mnie! 2qddm, aby mnie szanowano, albo odchodzę)

PASIERBICA

Ależ nie, przepraszam, Ja nie śmieję się z pani.

DYREKTOR do Pasierbicy

Powinna pani uważać sobie za zaszczyt, że będzie panią przedstawiać...

PIERWSZA AKTORKA szybko, z oburzeniem

.„Tamta" I

PASIERBICA

Ależ ja nie mówiłam tego o pani, proszę mi wierzyć! Mówiłam o sobie, że nie widzę siebie w pani. to wszystko. Nie wiem... pani nie jest wcale do mnie podobna)

OJCIEC

Otóż to, prószę pana. Nasz wyraz...

DYREKTOR

Jaki wasz wyraz! Zdaje się wam, że macie w sobie wyraz? Nic podobnego!

OJCIEC

Jak to?! My nie mamy naszego własnego wyrazu?

DYREKTOR

Wcale niel Wasz wyraz staje się tworzywem, a ciała i kształtu, głosu i gestu użyczają mu aktorzy, którzy — trzeba panu wiedzieć — potrafili dać wyraz znacznie poważniejszej treści, gdy tymczasem ta wasza jest tak ubo-

ga. ta o ile wytrzyma próbą sceny. to całą zasługą, niech mi pan wierzy* trzeba będzie przypisać moim aktorom

OJCIEC

Nie śmiem panu przeczyć! Ale niech ml pan wierzy, ta to straszna męka dla nas, którzy Jesteśmy tacy. Jak pan nas widzi, z tym ciałem, z tą twarzą...

DYREKTOR

przerywając mu, zniecierpliwiony Aiei tu się pomaga charakteryzacją, drogi panie, Jatełi chodzi o twarz, to się pomaga charakteryzacją.

OJCIEC

Tak. ale glos, gesty...

DYREKTOR

Och, przecież pan tu nie może być we własnej osobiel Tu jest aktor, który pana przedstawia — i koniec!

OJCIEC

Zrozumiałem. 1 może teraz domyślam się również, dlacze-go nasz autor, który nas widział żywych, takich. Jak je* steśmy, nie chciał później ukształtować nas dla sceny. Nie chcę uwłaczać pańskim aktorom. Broń, Panie Boże! Jednak myślę, te teraz widząc siebie przedstawionym... nie wiem przez kogo...

PIERWSZY AKTOR

w staje wyniośle i podchodzi do Ojca, za nim idą młode, wesołe Aktorki, które Smie/ą się

Przeze mnie, jeżeli pan nie ma nic przeciwko temu.

OJCIEC

y    pokornie i słodko

Wielki zaszczyt dla mnie.

Kłania się