Kukułka 7

XI. Kwestia międzynarodowej wymiany dóbr materialnych i duchowych

Asymefryczaość w posiadaniu i dysponowaniu przez poszczególne państwa dobrami intelektualno-kulturalnymi sprawiła, że w stosunkach międzynarodowych rozwijała się współpraca na rzecz ochrony tych dóbr, kontroli ich wymiany oraz sprawiedliwych reguł promocji, Za początek można uznać konwencje haskie z 1907 r,, których sygnatariusze zobowiązali się do ochrony zabytków historycznych i dzieł sztuki w czasie wojny. I chociaż niewiele z tych zobowiązań zostało zrealizowanych w praktyce wojen XX wieku, to jednak idea takiej ochrony przetrwała,

W okresie Ligi Narodów idea ochrony dóbr kultury została rozciągnięta na czas pokoju, obejmując ochronę praw autorskich, wynalazków, patentów i koncepcji naukowych, Taką szeroką problematyką współpracy międzynarodowej zajęła się funkcjonująca od 1921 i\ pod auspicjami Ligi Narodów Komisja Współpracy Intelektualnej. Od 1924 r. uzupełnił ją Instytut Współpracy Intelektualnej w Paryżu. Obie organizacje wyrosły na tle powstałego już w 1908 r. Międzynarodowego Związku Ochrony Własności Literackiej i Artystycznej, Po II wojnie światowej doszło do znacznego rozszerzenia koncepcji i praktyki nie tylko międzynarodowej ochrony dóbr kultury lecz także do dynamicznego rozwoju międzynarodowych stosunków kulturalnych. Dużą rolę w tych procesach odegrała UNESCO, która przyczyniła się znacząco do stworzenia, upowszechniania i zastosowania norm oraz struktur organizacyjnych, które sprzyjają promocji i wymianie dóbr intelektu alno-ku.Rurowych w systemie ONZ. Przygotowała ona konwencję w sprawie międzynarodowej ochrony dóbr kultury z 1954 r, oraz bardzo ważną konwencję z 3972 r. w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, na podstawie której wypracowano globalne standardy opisywania i badania tego dziedzictwa, jak też mechanizmów jego ochrony. Dzięki tej konwencji wiele wartości kulturowych różnych krajów zyskało światową renomę i międzynarodowe wsparcie. Ponadto w rezultacie działalności UNESCO "wiele krajów mogło zmodernizować system swojej edukacji w zakresie kadr, podręczników i metod kształcenia. Na niwie edukacyjnej, literackiej, plastycznej, muzycznej, fotograficznej, medialnej i innych ze strukturami UNESCO współdziałają liczne organizacje pozarządowe, mające często wsparcie rządów. Po zakończeniu „zimnej wojny’" i w rezultacie przekształceń ustrojowych w wielu krajach zaznacza się zmniejszenie asymetryczności kulturowej między grupami państw oraz dokonuje się ujednolicanie reguł współpracy pokojowej państw w sferze kultury.

Koniec XX sprzyjał, wzrostowi zainteresowania w swiecie kwestiami etyczno-kulturowymi. Trend ten był związany z dyskusjami w UNESCO, w toku których zwyciężyła idea pluralizmu kultur. Zaczęto znowu doceniać rolę idei w przekształceniach społecznych, w tyra także w procesach integracji i dezintegracji międzynarodowej, Uznano też, że pluralistyczny lad międzynarodowy po „zimnej wojnie” musi liczyć się z różnymi kulturami, które tworzą różne tożsamości narodów i państw, same nie będąc systemami zamkniętymi. Zróżnicowane wartości kulturowe wymagają uzgadniania współpracy i działania we wspólnym interesie.