P1090193

po wygniecione oczy ciemności i cudownie odzyskane widzenia poranków.

Zabieram morzu

moje rybitwy jak srebrny połysk świtu, mewy śmieszki w godowych czepkach, jakby nurzały głowy w czekoladzie, kaczki lodówki, łyski, perkozy, fregaty ciche i zwinne jak boskie harpuny, pelikany z ciężkimi torbami pod dziobem, jakby mi niosły listy z domu, całą moją Zatokę Guayaquil z kutrem, co swój wysoki połów na masztach unosił do złotej ładowni księżyca.

Zabieram te rozskrzydlone peruwiańskie meduzy, co jak potępione anioły tonęły u naszych burt w nieustępliwej pysze swojego piękna.

Zabieram delfiny, płetwale i orki, ich zdjęcia, filmy i kopie, notatki, szkice i nawet moje skrywane przed żoną zamysły następnych rejsów.

Pomału zabieram się morzu. Zaraz pamięć jak zużyta kalka wyfrunie za bulaj.

Będzie, jakbym tyłem do oceanu wywlókł się na głuchy brzeg, który osuwa się ze mną w jałowe morzyszcze zobojętnienia.

Sopot, grudzień 2006

Zbigniew Jankowski