PICT5379

i tylko wtedy, gdy jest stale motywowane. Dziecko takie zwykle koncentruje się z wysiłkiem i jedynie na czymś, co je zainteresuje. Stąd na klasówkach dzieci z ADHD często dobrze rozwiązują zadania znacznie trudniejsze, a źle łatwiejsze, przy których ich uwaga bardziej się rozprasza.

Kiedy można zdiagnozować to zaburzenie?

'IYzcba też wiedzieć, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej można tak naprawdę rozpoznać d oj) i ero u dziecka starszego (w wieku 6-7 lat), gdy ma ono ogromne problemy w domu. w szkole i w grujne rówieśniczej. albo co najmniej w dwóch spośród tych trzech środowisk. A dzieci bardzo małe przebywają przecież głównie w domu. Dzieciom z ADHD zwykle najtrudniej jest w podstawówce. Potem jest już łatwiej - bo mogą zająć się tym. co je pasjonuje. W wieku dorosłym często zostają dziennikarzami, reżyserami. j)ractiją w agencjach reklamowych, w przeróżnych zawodach, w których ruchliwość. impulsywność, szalone j)omysły są wręcz zaletą.

V podłoża ADHD

leży zle funkcjonowanie niektórych struktur mózgu

Dziecko z ADHD jest bardzo uciążliwe dla otoczenia i trudne do wychowywania. Niekiedy trudno je akceptować, gdyż rodzicom wydaje się. że jest ono dowodem ich nieudolności wychowawczej, jak wciąż wmawia im otoczenie. U rodziców dzieci z ADHD. których znam. przez lata narastało poczucie winy. że to oni ponoszą odpowiedzialność za zachowanie dziecka. A przecież przyczyną ADHD jest złe funkcjonowanie niektórych struktur mózgowych. Gorzej funkcjonują u dziecka te części mózgu, które są od po wiedzialne za kontrolę nad ruchem, impulsywność. uwagę. Nie są one uszkodzone.

/1DHD - cecha układu nerwowego czy choroba?

Rozpowsze

chnienie

zaburzenia

Psychoedukacja jako podstawa terapii

tylko inaczej funkcjonują. A zatem źródłem ADHD na pewno nie jest trudna sytuacja w domu. złe wychowanie czy oglądanie telewizji. To wszystko może oczywiście być powodem agresji albo problemów ze skupieniem uwagi, ale nie właściwego ADHD.

Nadpobudliwość jest cechą stałą, utrzymującą się przez całe życic. Należy więc mieć świadomość, że z ADHD tak naprawdę nie można się wyleczyć. Choć zazwyczaj natężenie objawów zmniejsza się z wiekiem, to u około 30% osób utrzymują się one i w dorosłości. Można natomiast nauczyć się różnych sposobów radzenia sobie z nią - poprzez psychoterapię. Jeśli więc mówi mi rodzic czy nauczyciel, że z chłopcem nie było żadnych problemów w klasie pierwszej i drugiej, a od wakacji w klasie trzeciej -diabeł w niego wstąpił", to stwierdzam, że - niemal na pewno - chłopiec ten nie ma ADHD.

Choć nie ma dokładnych danych statystycznych. to przyjmuje się. że na świecie 3-5% dzieci może być dotkniętych tym -schorzeniem". a z tego tylko co dziesiąte - co dwudzieste dziecko wymaga leczenia farmakologicznego. Czasami wystarczy krótkotrwała terapia rodzinna czy nawet tylko porada dotycząca sposobów' radzenia sobie z dzieckiem o takim typie zaburzeń.

Tferapia dziecka z ADHD powinna więc polegać głównie na psychoedukacji rodziców'.¹ Rodzice muszą przede wszystkim dowic-

75

1

Mo/na /głosić się do ogólnopolskiego Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom Nadpobudliwym .PONAD" lub do Stowarzyszę run Pomocy Osobom z Problemami Emocjonalnymi .SPOZA".