S5006891

HORSZTYftOa

SZCZĘSNY

Dusza jest nieśmiertelna, panie Ksiński... Słuchaj! ' rzecz wielka — a nawet błahy odłam wielkiej rzeczy umrzeć nie może. Oto po przeciągu lat 2000 wiem, że Sokrates z Fcdonem rozmawiał o piękności, jak ja z tobą. Może •* trochę inaczej, bo obaj byli bez butów...

KSIŃSKI

Fatalachy!

SZCZĘSNY

Coś jest dziwnego w tych fatałachach, porównanych z wielkimi rzeczami tego wieku! Sokrates powiedział do Fedona: „Gorąco dziś; jeżeli chcesz, to pójdziemy nad ** błękitny strumień — a rozmawiając nogi nasze zanurzymy w chłodnej wodzie". Poszli nad strumień... Widzę ich... siedzieli na lekkiej pochyłości okrytej bujną murawą; fale żywe łaskotały nagie ich stopy, platan rozłożysty dawał cień pnyjemny i słychać było śpiewanie polnych «• koników, które się kryły w murawie przed upałem południowym...

KSIŃSKI

Powiedz mi, panie hrabio, cóż jest w tym wielkiego?

SZCZĘSNY

Nic.

KSIŃSKI

Czegóż to uczy?

SZCZĘSNY

Abyśmy poszli obadwa na trawę, bo gorąco. Jeżeli jesteś Platonem, ty albo kto z ludzi tutaj przytomnych, choćby Karzeł mego ojca, to będą ludzie wiedzieli po upływie 2000 lat, żeśmy z tobą leżeli na trawie — nad Wilią.    w

KSIŃSKI

To metafizyka!... Nie rozumiem.

SZCZĘSNY

Mówiąc o piękności Sokrates przyrównał naturę człowieka do woza zaprzężonego dwoma końmi. Jeden, czarny, rwie się i pieni; drugi, biały jak mleko, opiera się zapałowi towarzysza; woźnica złotymi lejcami kieruje sprzeczne za- •** pędy obu. Czarny koń — to zmysły, biały — to dusza; woźnica — to rozum.

ksiński

Nie rozumiem, dalibóg nic rozumiem!

SZCZĘSNY

Umiesz ty powozić z kozła?

KSIŃSKI

Umiem.    •"

SZCZĘSNY

Na cudzym wozie, nie znając koni?

KSIŃSKI

Na honor, powiozę.

SZCZĘSNY

Zepchnij woźnicę i bądź sam woźnicą.

Odchodzi — staje.

KSIŃSKI

Ale na Boga! gdyby cię kto słyszał, panie hrabio, wiedziałby...

SZCZĘSNY

Co;

Żeś zwariował.

8ZCZĘSNY

Rozgłoś to po zamku.

Odchoda.

słowacki. DUcp* VI - » 337