ScannedImage 49

23

czą, nie spraw zasadniczych w dialogu ekumenicznym, lecz stosunku Kościoła do aktualnych zagadnień społeczno-politycznych.

+ + + + +

Nowy postęp w stosunkach kat o licko-prawo sławnych zaznaczył się w 1973 r. W związku u 10-leciem zniesienia ekskomunik między Rzymem i Konstantynopolem odbyły się jednocześnie uroczystości w Rzymie z udziałem delegacji patriarchy Dimitriosa i w Kanarze /Istambuł/ z udziałem delegacji papieża Pawła VI~go. Delegacja patriarchatu Konstantynopolitańskiego wręczyła papieżowi list patriarchy z zawiadomieniem, że Kościoły prawosławne postanowiły u-tworzyć ogólno-prawosławną komisję do przygotowania teologicznego dialogu z Kościołem katolickim i że ponadto patriarchat Konstantynopolitański ustanowił własną specjalną komisję do rozmów z Kościołem rzymsko-katolickim. Oficjalne rozpoczęcie dialogu katolicko-prawosławnego może mieć poważne następstwa na drodze do jedności.

Dialog i współpraca ze Światowa Radą Kościołów.

We współpracy miedzy Kościołem rzymsko-katolickim i światową Radą Kościołów szczególne znaczenie posiada .Mieszana Grupa Robocza*. Utworzona ona została na początku 1963 roku, a następnie""powiększona do liczby dwudziestu czterech członków /po dwunastu przedstawicieli z obydwu stron / podczas ogólnego zgromadzenia w Uppsali* Grupa Robocza nie prowadzi negocjacji, nie podejmuje decyzji, ale studiuje możliwości dialogu i współpracy oraz przygotowuje różnorodne akcje wspólne, a wyniki swych""prac przekazuje kompetentnym władzom jednej i drugiej strony. Znaczenie jej dla rozwoju stosunków ekumenicznych jest bardzo duże, bo jej opracowania i sugestie stanowią podstawę dla ułożenia współpracy. Do zadań Grupy Roboczej należy także analiza sytuacji ekumenicznej i regularne informowanie o niej.

Współpraca między Kościołem rzymsko-katolickim i Światową Radą Kościołów ,posunęła się tak daleko i ogarnęła tyle dziedzin "życia i działalności kościelnej, że zaczęto coraz częściej stawiać pytanie o możliwość wstąpienia tegoż Kościoła do ŚRK na prawach członka. Sprawa ta została poruszona w Uppsałi w 1968 roku, wspomniał o niej Ojciec święty Paweł VI w roku następnym w Genewie, jako o jeszcze niedojrzałej, ale godnej zastanowienia, rozważała ją ostatnio Mieszana Grupa Robocza. Pod koniec 1969 roku została utworzona specjalna komisja złożona z przedstawicieli Kościoła rzymskokatolickiego i ŚRK dla gruntownego przebadania tej sprawy. Dziś bowiem, gdy pomiędzy obydwoma partnerami powstała cała sieć komisji, sekretariatów itp., wytwarza się sytuacja, że te same zagadnienia omawia się raz między członkowskimi Kościołami wewnątrz SRK, a diu-gi raz między Radą i Kościołem rzymsko-katolickim. Ponadto chodzi może jeszcze więcej o problem: czy dla samej sprawy jedności chrześcijaństwa nie będzie korzystniej, jeśli największy Kościół chrześcijański wejdzie do organizacji ekumenicznej, jaką jest SRK?

Przyjęcie do ŚRK dokonuje się przez głosowanie Kościołów członkowskich, ale najpierw sam zainteresowany Kościół musi zdecydować, czy chce do niej należeć, i postawić swoją kandydaturę.Dlatego i w obchodzącym nas wypadku decyzja należy przede wszystkim do Kościoła rzymsko-katolickiego. Kościół ten zaś stawia wiele py-