SDC13263

R. 3. TMeje językoznawstwa 2”

3

Boid«tal

DZIEJE JĘZYKOZNAWSTWA

Określiliśmy język jako system norm społecznych, trwałych i abstrakcyjnych, regulujących tę część znaków mowy, która ma charakter sygnałów semantycznych, konwencjonalnych, dwukla-sowycli i fonemowych. Naukę o kodach posiadających wymienione tu właściwości nazywamy językoznawstwem. Język jest jednak częścią mowy, a równocześnie jednym z rodzajów kodów, aby więc ustalić jasno stanowisko językoznawstwa, trzeba powiedzieć o naukach zajmujących się różnymi rodzajami znaków i różnymi fazami mowy.

Na początku XX w. Ferdynand de Saussure postulował utworzenie odrębnej nauki — seiuiologii (od greckiego semeion 'znak*), która by badała „życie znaków w obrębie życia społeczeństwa⁴*. Ten postulat został zrealizowany w latach 1945—1960 dzięki powstaniu tzw. teorii informacji, której głównymi twórcami są Clande Shannon i Norbert Wiener. Teoria informacji jest najogólniejszą nauką o znakach, które funkcjonują w święcie zwierząt, ludzi i maszyn, nauką o wszelkim przekazywaniu wiadomości. W dzisiejszym stadium rozwoju posługuje się ona głównie metodami zapożyczonymi z matematyki (rachunek prawdopodobieństwa, statystyka matematyczna, algebra i logika matematyczna), stając się działem matematyki stosowanej, który obejmuje świat znaków i informacji. Z tego punktu widzenia językoznawstwo jest działem teorii informacji ograniczonym do kodów językowych. W wyniku tych koncepcji nastąpił w ostatnich latach rozwój kierunku zwanego językoznawstwem matematycznym, który stanowi zastosowanie teorii informacji do badań nad językiem. Jakkolwiek w dzisiejszym stadium rozwoju, wobec metody skrajnie dedukcyjnej, językoznawstwo matematyczne może być tylko jednym z działów językoznawstwa — to jednak możliwe, że w przyszłości teoria informacji, odpowiednio rozszerzona, stanie się ogólną podstawą wszelkich badań nad językiem.