Skan05

282 Zakazana archeologia - ukryta hutaria

Tabela 8.1.

Skamieniałości hominidów zjawy

Jednostka

stratygraficzna

Stanowisko

Trinil

(formaqa

Kabuh)

Sangiran

52 Craszka dorosłego osobnika płci Żeńskie) (1937)

53 Czaszka dorastającego osobnika (1938)

S8 Prawa część żuchwy (1052)

SIO Czaszka dorosłego osobnika pici męskiej (1963) S12 Czaszka starego osobnika pici męskiej (1965) SIS Górna szczęka (1069)

SI 7 Czaszka (1969)

S21 Żuchw, (1973)

Trinil

T2 Czaszka (1892)

■ PdhecanthmptiM T3, TG. T7, T8, T9 Koić udowa

Kedung Brubus

KB1 Prawa część żuchwv dorastającego osobnika (1890)

Djetis

(formacja

Pu(jangan)

Sangiran

SI a Prawa część górnęj szczęki(lU3B)

Slb Prawa część żuchwy (1936)

Si Czaszka i górna szczęka dorosłego osobnika pici męskiej (1938-39) = P rabusiu*

55 Prawa część żuchwy (1039)

= P dukita

56 Prawa częić żuchwy (1941)

=» Mrganthropus S6 Prawa część żuchwy (1960)

S22 Górna szczęka, żuchwa (1974)

Modjokcrto

M1 Czaszka dziecka (7 lat). (1936)

Datowania

0,7-1.3 min hu (wiekuj metodą potasowa--argunuwą -0.83 min iat) 1.3-2.0 min lat

(wiek uzyskany metodą pouwm--argonową -1.0 min lat)

Le Gros Clark i Campbell przyznali, że prawdziwe miejsce odkrycia wielu znalezisk von Koenigswalda jest nieznane. Jednak ich zdaniem mus taty on« pochodzić ze środkowoplcjstoc&iskich poziomów w Trinil. należących do fo** macji Kabuh (datowanej na 0,7-1,3 min lat) lub wczesnoplejstocehskłch dów Djetis, wchodzących w skład utworu Putjangan (l,3-2raln lot).

Przedstawione przez Le Grosa Clarka l Campbella darowanie, oparte na omawianych wcześniej wynikach badań przeprowadzonych metodą potasowo-argonową, odnosi się jedynie do wieku gleb wulkanicznych, a nie samych ko-4cj. Datowanie metodą potasowo-argonową miałoby znaczenie tylko wówczas, gdyby skamieniałości znaleziono z caią pewnością w obrębie lub poniżę) warstw datowanego materiału wulkanicznego. Niestety znaczna większość kości wy-mienionych w Tabeli 8.1 to znaleziska powierzchniowe, co powoduje, że datowanie id) tą metodą nie ma znaczenia.

Z kolei wiek 1,3*2 min lat. przypisany przez Le Grosa Clarka i Campbella osadom formacji Puyangan, opiera się na otrzymanym metodą potasowo-ar-gonową wieku 1.9 min lat, o którym w 1971 roku donosili Jaeob i Curtis. Jednak w 1978 roku Barntra podał wiek poniżej 1 min lat. uzyskany tą samą metodą. Inni badacze donosili natomiast, że fauna osadów Djetis i Trinil jest podobna, a kości cec hują się zbliżonymi proporcjami fluoru do fosfatu.

Le Gros Clark i Campbdl doszli do wniosku, iź „w tym wczesnym okresie istniały na Jawie hominidy posiadające identyczny typ kości udowej co Homo sapiens, choć wszystkie odkryte dotąd szczątki czaszki podkreślają nadzwyczaj prymitywne cechy tej części szkieletu i uzębienia".

Ogólnie rzecz biorąc. Le Gros Clark i Campbell w całkowicie nieuczdwy sposób przedstawili znaleziska „człowieka jawąjskiego". Ich opracowanie wywiera na Czytelniku wrażenie, że odkryte na Jawie pozostałości czaszek można wyraźnie łączyć z kośćmi udowymi, mimo iż tak nie jest. Ponadto, odkrycia dokonane w Chinach i Afryce wykazały, że znalezione tam kośd udowe Homo errclus są odmienne od znalezisk Dubois.

Opierając się śdśle na materiale kostnym hominirłów pochodzącym z Jawy, możemy jedynie dojść do następujących wniosków. Szczątki czaszek i zębów to głównie odkrycia powierzchniowe. Ich morfologia przyjłomina zdecydowanie szkielet małp człekokształtnych, z wyjątkiem niektórych niemal ludziach <*di Pozycja stratygraficzna tydt znalezisk jest nieznana i z tego względu świadczą one jedynie o obecności ria Jawę, w jakimś nieznanym okresie przeszłości. istoty o gjowie podobnęj do głowy małp człekokształtnych i ludzi.

Pierwsze szczątki pitekuntropa, czaszkę (T2) i kość udową (T3). o których donosił Dubois, odkryto in situ. Istnieje więc przynajmniej pewna wskazówka.

utają one tyle samo lat co osady w Trinil należące do formacji Kabuh i datowane na wczesną fazę środkowego plejstocenu. Dokładne miejsce odkry-⁰³ Pozostałych kości udowych „człowieka jawajskiego" jest słabo udokumentowane. lecz podaje się, iż wydobyto je z tych samych warstw. Bez względu na kość udowa T3. opisana jako w pełni ludzka, nie została odkryta ^w bliskim powiązaniu z prymitywną czaszką T2 i posiada cechy anatomiczne odróżniające ją od kośd udowej Homo mcctus. Nie ma zatem żadnego przekonującego powodu, by łączyć czaszkę T2 i kością udową T3 lub jakąkolwiek •Pną kością udową pitekantropa (podajo się. że wszytlde one są identyczne * kośćmi udowymi współczesnego człowieka). Można więc uznać, że czaszka