Skan37

246 Zakazana archeologia - ukryta historia czlouneka

o ile faktycznie do niego należały były przechowywane w muzeum przez ponad 60 lal. Przez cały len okres bakterie i inne mikroorganizmy mogły zanieczyścić skamieniałości współczesnym węglem, który same zawierały Kośa mogły również ulec zanieczyszczeniu znajdując się jeszcze w ziemi Moczono je ponadto w organicznym środku ochronnym (saporiie), posiadającym w swym składzie węgiel.

Proisch nie opisał, jakich metod chemicznych użył, by wyeliminować współczesny węgiel ^UC. pochodzący z sapom i i innych czynników zanieczyszczających. Nic wiemy więc do jakiego stopnia zanieczyszczenia z łych źródeł zostały wyeliminowane.

Metoda radiowęglowa jest stosowana Jedynie w przypadku kolagenu, białka znajdującego się w kościach. Białko to musi zostać wydobyte poprzez niezwykłe rygorystyczny proces oczyszczania. Następnie określa się czy aminokwasy z próbki (cząstki budulcowe białek) odpowiadają aminokwasom z kolagenu. Jeśli nie są tego samego typu, oznacza to, że badane aminokwasy nie należą najprawdopodobniej do samej kości, lecz pochodzą z zewnątrz. Takie aminokwasy mogą spowodować otrzymanie fałszywej, zbyt późnej chronologii radiowęglowej, ponieważ nie mają tyle samo lat co badana kość.

Idealnym rozwiązaniem jest datowanie każdego aminokwasu oddzielnie Jeśli wiek jakichkolwiek aminokwasów różni się od chronologii pozostałych, wskazuje na fakt, że kość uległa zanieczyszczeniu i nic powinna być datowana metodą radiowęglową ^lłC.

W laboratoriach, w których przeprowadzono badania metodą radiowęglową szkieletu Recka opisywane przez Protscha, nic można było jednak wydato-wać każdego aminokwasu oddzielnie. Wymaga 10 techniki datowania (tzw. akceleratorowej spektroskopii masowej), jakiej nie używano na początku lat siedemdziesiątych Pracownicy laboratoriów nie posiadali również wówczas wiedzy o ścisłych metodach oczyszczania białek - metodach uważanych obecnie za niezbędne przy tego rodzaju badaniach. Mażemy więc jedynie dojść do wniosku, że datowanie radiowęglowe szkieletu Recka, o którym donosił Proisch, jest niepewne Uzyskana chronologia może być z powodzeniem zbył późna

Znane są udokumentowane przypadki kości z Wąwozu Olduwai, które wydatowano metodą radiowęglową niezgodnie z faktycznym stanem rzeczy - na zbyt późny okres. Na przykład kość z górnych warstw Ndutu wydatowano na 3 340 łat. Wiadomo jednak, że górne warstwy Ndutu, wchodzące w skład poziomu Bed Y mają 32 000-60 000 lat. Wiek 3 *340 lat jest zatem zbyt późny przynąjmniej o około 30 000 lat.

W swoim raporcie Proisch powiedział o szkielecie Recka: „Teoretycznie kilka faktów przemawia przeciw wczesnemu datowaniu tego hormnida. na przykład jego morfologia" Jak widzimy, współczesna budowa szkieletu była najprawdopodobniej jednym z głównych powodów, które skłamały Protscha do odrzucenia poglądu, że znalezisko ma tyle sarno lat co poziom Bed II lub nawet spąg waretw7 Bed V

Ciągle coś nowego z Afryki

247

Omawiając odkrycia z Chin. wprowadziliśmy pojęde prawdopodobnego zakresu chronologicznego jako najbardziej uczciwego wskaźnika wieku kontrowersyjnych znalezisk. Dostępne dane wskazują, że szkieletowi Recka należv przypisać zakres chronologiczny rozciągający się od późnej fazy późnego plejstocenu (10 000 lal temu) do późnej fazy wczesnego plejstocenu (1.15 min lat temu). Istnieje wicie przesłanek, które przemawiają za pierwotnym datowaniem tego odkrycia na okres formowania się poziomu Bed II, o czym mówił początkowo Reck. Szczególnie przekonujące jest jego stwierdzenie, że cienkie warstwy Bed U bezpośrednio wokół szkieletu były nienaruszone. Przeciw późniejszemu pochówkowi przemawia również duża twardość pokładu Bed II, który przypomina skałę Raporty faworyzujące datowanie szkieletu na poziom Bed V wydają się opierać na czysto teoretycznych zarzutach, wątpliwych relacjach, nie rozstrzygających wynikach badań cłironologicznych i bardzo spekulatyw-nych analizach geologicznych. Jednak pomijając niepewne datowanie radiowęglowe. nawet te raporty przypisują szkieletowi Recka wiek do 400 000 lat.

Czaszki z Kanjera i szczęka z Kanam

W 1932 roku Louis Leakcy ogłosił odkryda, jakich dokona! w Kanam i Kanjera w pobliżu Jeziora Wiktorii, w zachodniej Kenii Leakcy stwierdził, że szczęka z Kanam i czaszki z Kanjera są przekonującymi dowodami istnienia Homo lapirns we wczesnym i środkowym plejstocenie.

W 1932 roku. wraz z Donaldem Maclnnesem, Leakey znalazł w Kasjera kamienne pięścmki, ludzką kość udową oraz fragmenty pięciu ludzkich czaszek, oznaczonych numerami od 1 do 5 Warstwy zawierające te skamieniałości pochodzą z tego samego okresu co poziom Bed IV w Wąwozie Olduwai. datowany na 400 000-700 000 lat. Jednak morfologia fragmentów czaszek z Kanjera jest całkowicie współczesna.

W Kanam Leakey znalazł początkowo zęby mastodonta, ząb Deinotheńum (wymarłego, slomopodobnego ssaka) i słabo obrobione narzędzia kamienne 29 marca 1932 roku pracownik Leakeya Jurna Gitau odkrył drugi ząb Demothtmum Leakey nakazał Gitau, by nadal kopa! w rym samym miejscu Pracując kilka metrów od Leakeya. Gitau wykopał blok trawertynu (twardego. wapiennego osadu węglanowego) i rozłupał go kilofem Zobaczył wówczas ząb, wystający z fragmentu rozłupanego bloku. Pokazał odkrycie Mac-Innesowi, który stwierdził, że ząb należał do człowieka. Maclnnes zawołał Leakeya

Po odłupaniu trawertynu okalającego znalezisko, badacze ujrzeli przedmą część ludzkiej żuchwy z dwoma zębami przed trzon owymi l^eakcy uznał, ze skamieniałość z wczesnoplejstoccńsldcj formacji w Kanam przypomina szczękę Homo sapiens i ogłosił swoje odkrycie w liśde do Naturę. Warstwy w Kanam mąją przynajmniej 2 min lat

Zdaniem Leakeya znaleziska z Kanam i Kanjera wykazały, żc hominid bliski współczesnemu gatunkowi człowieka istniał w czasach .człowieka jawąj-