Skan37

2 46

Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka

o ile taktycznie do niego należały, były przechowywane w muzeum przez ponad 60 lal. Przez cały len okres bakterie i inne mikroorganizmy mogły zanieczyścić skamieniałości współczesnym węglem, który same zawierały. Knśa mogły' również ulec zanieczyszczeniu znajdując się jeszcze w ziemi Moczono je ponadto w organicznym środku ochronnym (sapanie), posiadającym w swym składzie węgiel.

Proisch nie opisał, jakich meiod chemicznych użył, by wyeliminować współczesny węgiel ^UC, pochodzący z sapom i i innych czynników zanieczyszczających. Nie wiemy więc do jakiego stopnia zanieczyszczenia z tych źródeł zostały wyeliminowane.

Metoda radiowęglowa jest stosowana Jedynie w przypadku kolagenu, białka znajdującego się w kościach. Białko to musi zostać wydobyte poprzez niezwykle rygorystyczny proces oczyszczania. Następnie określa się czy aminokwasy z próbki (cząstki budulcowe hiałek) odpowiadają aminokwasom z kolagenu. Jeśli nie są tego samego typu, oznacza to, że badane aminokwasy nie należą najprawdopodobniej do samej kości, lecz pochodzą z zewnątrz. Takie aminokwasy mogą spowodować otrzymanie fałszywej, zbyt późnej chronologii radiowęglowej, ponieważ nie mają tyle samo lat co badana kość.

Idealnym rozwiązaniem jest datowanie każdego aminokwasu oddzielnie Jeśli wiek jakichkolwiek aminokwasów różni się od chronologii pozostałych, wskazuje na fakt, że kość uległa zanieczyszczeniu i nie powinna być datowana metodą radiowęglową '<C.

W laboratoriach, w których przeprowadzono hadania metodą radiowęglową szkieletu Recka opisywane prz.ez Protscha, nic można było jednak wydato-wać każdego aminokwasu oddzielnie. Wymaga io techniki datowania (izw. akceleratorowej spektroskopii masowej), jakiej nie używano na początku lat siedemdziesiątych Pracownicy laboratoriów nie posiadali również wówczas wiedzy o ścisłych metodach oczyszczania białek - metodach uważanych obecnie za niezbędne przy tego rodzaju badaniach. Możemy więc jedynie dojść do wniosku, że datowanie radiowęglowe szkieletu Recka, o którym donosił Protsch, jest niepewne Uzyskana chronologia może być z powodzeniem zbyt późna

Znane są udokumentowane przypadki kości z Wąwozu Olduwai, które wydatowano metodą radiowęglową niezgodnie z faktycznym stanem rzeczy - na zbyt późny okres. Na przykład kość z górnych warstw Ndutu wydatowano na 3 340 łat. Wiadomo jednak, że górne warstwy Ndutu, wchodzące w skład poziomu Bed Y mają 32 000-60 000 lat. Wiek 3 *340 lat jest zatem zbyt późny przynąjmniej o około 30 000 lat.

W swoim raporcie Protsch powiedział o szkielecie Recka: „Teoretycznie kilka faktów przemawia przeciw wczesnemu datowaniu tego hominida. na pr*V kład jego morfologia" Jak widzimy, współczesna budowa szkieletu była najprawdopodobniej jednym z głównych powodów, które skłamały Protscha o°:. odrzucenia poglądu, że znalezisko ma tyle sarno lat co poziom Bed II lub nawet spąg warstwy Bed V

Ciągle coś nowego z Afryk i

247

Omawiając odkrycia z Chin. wprowadziliśmy ]>ojęde prawdopodobnego za-jeresu chronologicznego jako najbardziej uczciwego wskaźnika wieku kontrowersyjnych znalezisk. Dostępne dane wskazują, że szkieletowi Recka należy przypisać zakres chronologiczny rozciągający się od |>óżnej fazy późnego plejstocenu (10 000 lat temu) do późnej fazy wczesnego plejstocenu (1,15 min lat temu). Istnieje wiele przesłanek, które przemawiają za pierwotnym datowaniem tego odkrycia na okres formowania się poziomu Bed II, o czym mówił początkowo Reck. Szczególnie przekonujące jest jego stwierdzenie, że cienkie warstwy Bed II bezpośrednio wokół szkieletu były nienaruszone. Przeciw późniejszemu pochówkowi przemawia również duża twardość pokładu Bed II, który przypomina skalę. Raporty faworyzujące datowanie szkieletu na poziom Bed V wydają się opierać na czysto teoretycznych zarzutach, wątpliwych relacjach, nie rozstrzygających wynikach badań cłtronologicznych i bardzo spekulatyw-nych analizach geologicznych. Jednak pomijając niepewne datowanie radiowęglowe. nawet te raporty przypisują szkieletowi Recka wiek do 400 000 lat.

Czaszki z Kanjera i szczęka z Kanam

W1932 roku Louis Leakey ogłosi) odkrycia, jakich dokona! w Kanam i Kanjera w pobliżu Jeziora Wiktorii, w zachodniej Kenii. I^eakey stwierdził, że szczęka z Kanmn i czaszki z Kariera są przekonującymi dowodami Istnienia Homo sapiens we wczesnym i środkowym plejstocenie.

W 1932 roku. wraz z Donaldem Maclnnesem, larakey znalazł w Kariera kamienne pięściaki, ludzką kość udową oraz fragmenty pięciu ludzkich czaszek. oznaczonych numerami od 1 do 5 Warstwy zawierające te skamieniałości pochodzą z tego samego okresu co poziom Bed IV w Wąwozie Olduwai, datowany na 400 000-700 000 lat. Jednak morfologu fragmentów czaszek z Kanjera jest całkowicie współczesna.

W Kanam Leakey znalazł początkowo zęby mastodonta, ząb Dcmotherium (wymarłego, slomopodobnego ssaka) i słabo obrobione narzędzia kamienne 29 marca 1932 roku pracownik Leakeya Jurna Gitau odkrył drugi ząb DeinothFnum Leakey nakazał Gitau. by nadal kopal w rym samym miejscu Pracując kilka metrów od Leakeya. Gitau wykopał blok trawertynu (twardego. wapiennego osadu węglanowego) i rozłupał go kilofem. Zobaczył wówczas ząb. wystający z fragmentu rozłupanego bloku. Pokazał odkrycie Mac-Innesowi, który stwierdził, ze ząb należał do człowieka. Maclnnes zawołał leakeya

Po odłupaniu trawertynu okalającego znalezisko, badacze ujrzeli przedmą cz&ć ludzkiej żuchwy z dwoma zębami przedtrzonowymi. leakey uznał, żc fkmienialość z wczesnoplejstoccńskiej formacji w Kanam przypomina szczękę Homo sapiens i ogłosił swoje odkrycie w liście do Naturę. Warstwy w Kanam ^Xnaj* przynajmniej 2 min łat.

Zdaniem Leakeya znaleziska z Kanam i Kanjera wykazały, żc hominid błi-współczesnemu gatunkowi człowieka istniał w czasach .człowieka jawąj-