Skan31

234 Zakazana artheologia - ukryta historia człowieka

z almascm. W 1925 roku Michał Stefanowicz Topilski, general-major armii radzieckiej, poprowadził swoją jednostkę do ataku na antyradziecki oddział partyzancki, ukrywający sję w pamirskiej jaskini Jeden z partyzantów. który przeżył walkę, opowiedział, że Jego oddział został wcześniej zaatakowany przea kilka małpoksztahnych istot Topilski rozkazał przeszukać rumowisko skalne jaskini. Znaleziono ciało jednego stworzenia. Topilski donosił: .Na pierwszy rzut oka myślałem, że jest to ciało małpy. Wszędzie było pokryte włosami. Wiedziałem jednak, ze w Pamirze nie ma żadnych małp. a poza tym samo ciało przypominało człowieka. Próbowaliśmy wyrwać włosy, by zobaczyć ety nie jest to tylko skóra użyta jako przebranie, ale okazało się, że są to naturalne włosy tej istoty. Obróciliśmy ciało kilka razy na plecy i na brzuch i zmierzyliśmy. Nasz lekarz badał je długo i gruntownie. Stworzenie to na pewno nie było człowiekiem’"

.Ciało - kontynuował Topilski - należało do istoty płci męskiej o wysokości 165-170 cm, starszej czy nawet starej, sądząc po szarawym kolorze włosów w kilku miejscach [...) twarz była koloru czarnego. Stworzenie nie miało ani brody, ani wąsów. Jego skronie nie były owłosione, a tył głowy pokrywały grube. matowe włosy. Martwa istota leżała i otwartymi oczami i odsłoniętymi zębami. Miała ciemne oczy i duże. gładkie zęby. ukształtowane jak u człowieka. Jej czoło było pochylone, a brwi bardzo duże. Wystające kości szczęki powodowały, ze twarz stworzenia przypominała mongolski typ człowieka Nos był spłaszczony, z głęboko obniżonym grzbietem. Nieowiosione uszy miały trochę bardziej spiczasty kształt niż u człowieka z dłuższym płatkiem ucha Dolna szczęka była bardzo masywna Istota u miała potężną klatkę piersiową i dobrze rozwinięte mięśnie".

W 1957 roku Alexander G. Pronin. hydrolog z Geograficznego Instytutu Badawczego na Uniwersytecie w Leningradzie. wziął udział w ekspedycji do gór Pamiru w celu sporządzenia mapy lodowców 2 sierpnia 1957 roku, gdy jego zespół badał lodowiec Fcdczenko, Pronin poszedł na wędrówkę do doliny rzeki Bałjandkiik. Shackley podąje- „W południe zauważył on postać, stojącą na skalnym urwisku około 460 m wyżej i w tej samej odległości. Na początku zdziwił się. ponieważ teren ten był niezamieszkały. T\iż po chwili pomyślał, ze obserwowana istota me jest człowiekiem. Przypominała łudzi, lecz była bardzo przygarbiona Widział jak krępe stworzenie idzie przez śnieg, trzymając swe stopy szeroko rozstawione. Zauważył, zc jego przedramiona są dłuższe niż. u człowieka, a ciało pokrywają włosy czerwonawo-szarego koloru". Pf°* nin zobaczył tę istotę ponownie trzy dni później, gdy szła w wyprostowanej postawie ciała. Od tego wydarzenia w Pamirze miało miejsce wicie spotkań z „dzikim człowiekiem'", a członkowie różnych wypraw sfotografowali i wykonali odlewy śladów jego stóp.

Przedstawimy teraz relacje o almasie z obszaru Kaukazu. Według mieszkańców wioski Tkina, leżącej nad rzeką Mokwi, sv XIX wieku samicę almasa schwytano w lasach pobliskiego wzgórza Zaadan. Przez trzy lata trzymano ją

Żyjący małpolud?

^ uwięź*, lecz później udomowiono i pozwolono żyć z ludźmi. Miała na imię Zana. Myra Shockley przedstawiła następiąący opis: Jęj skóra miała szarawo-_c2amy kolor i była pokryta czerwonawymi wiosami, dłuższymi na głowie niż winnych miejscach. Zana mogła wydawać z siebie nieartykułowane krzyki, lecz nigdy nie rozwinęła języka. Miała dużą twarz z dużymi kośćmi policzkowymi, silnie wysuniętą do przodu szczękę przypominającą pysk zwierzęcia, duże brwi. wielkie, białe zęby i -dziki wyraz twarz) -. Dzięki związkom seksualnym z miesz-jo/icem wsi Zana urodziła dzieci. Niektórych jej wnuków widział w 1964 roku Borys Porsznew Omawiąjąc jego badania. Shackley napisała: „Wnuki, Chali-koua i lila. miały ciemnawą skórę, raczej o negroidalnym wyglądzie, bardzo wystające mięśnie do przeżuwania pokarmu i wyjątkowo silne szczęki". Porsznew przeprowadził również rozmowy z mieszkańcami wsi, którzy jako dzieci uczestniczyli w pogrzebie Zany w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia

Na obszarze Kaukazu almas jest czasami nazywany biaban-guli W 1899 roku rosyjski zoolog K. A. Satunin zauważył samicę biahan-gułi na wzgórzach Talysz, w południowym Kaukazie. Stwierdził, że stworzenie to cechowały „w pełni ludzkie ruchy". Satunin był dobrze znanym zoologiem, co sprawia, iż jego relacja ma szczególne znaczenie.

W 1941 roku W. S. Karapetjan, pulkownik-porucznik służby medycznej armii radzieckiej, zbadał żywego, „dzikiego człowieka", schwytanego w autonomicznej republice Dagestanu na północ od gór Kaukazu. Karapetjan powiedział „Wszedłem do szopy z dwoma członkami lokalnych władz |...|. Wciąż widzę to stworzenie jak stoi przede mną. Była to naga i bosa istota płci męskiej, niewątpliwie człowiek, ponieważ cały kształt jej ciała był ludzki. Klatkę piersiową, plecy i barki pokrywało jednak kosmate futro demno-brązowego koloru, które miało 2-3 cm długości i bardzo przypominało futro niedźwiedzia. Poniżej klatki piersiowej było rzadsze i bardziej miękkie. Szorstkie nadgarstki stworzenia tylko w niewielkim stopniu porastały włosy, a dłonie i stopy były całkowicie nieowłosione. Z kolei włosy na głowie, szorstłde w dotyku, dosięgały barków, zakrywając częściowo czoło. Istota ta nie posiadała ani brody, ani wąsów. choć jej twarz pokrywał całkowicie lekki zarost Włosy wokół ust również były krótkie i rzadkie. Nieznany człowiek stał w pełni wyprostowany, *e zwisającymi ramionami. Miał około 180 cm wzrostu - powyżej przeciętnej Stał przede mną jak olbrzym, z potężną klatką piersiową wysuniętą do przodu. Miał grube, silne i wyjątkowo duże palce. Był znacznie większy od lokalnych mieszkańców. Jego oczy nie mówiły mi niczego. Bez blasku i puste - oczy zwierzęcia. Wydawał nu się zwierzęciem i niczym więcej” Tego typu relacje doprowadziły niektórych naukowców (na przykład Myrę Shockley) do wniosku, że almas może reprezentować żyjących Jeszcze neandertalczyków lub nawet przedstawicieli Homo aretu*.

Co stało się z „dzikim człowiekiem" z Dagestanu? Według opublikowanych relacji został zastrzelony przez radzieckich żołnierzy, którzy go schwytali, gdy ci wycofywali się przed atakującą armią niemiecką.