Treny na rozbiór polski2

Na wątłej desce zgruchotanej łodzi Rozbit twą na brzeg pomocą wychodzi.

Trojański rycerz, gdy ojczyzna ginie,

Ciebie zabrawszy na okręta, płynie,

I w obcą ziemię, przyszłych światu panów,

I późną zemstę wiezie za Trojanów.

W algierskiej ziemi więzień zaprzedany,

Tobą oddycha, z tobą lżej kajdany Brząka ciężkimi po lochach podziemnych,

Ty mu tam świecisz w mgłach otchłani ciemnych W sercu Polaka żyj, nadziejo święta!

Albo mu skruszysz, albo ulżysz pęta.

Nieraz lew mężny zdradą pojmany Ufał i złamał krat żelaznych ściany.

Lecz gdy nadzieję swej wolności złożył,

Lwem być zapomniał; ani się już srożył,

Brał pokarm z ręki własnego tyrana,

Przedał mu wolność, uznał go za pana.