0007301

■ —O ■O'

49

I lepszy wół i osieł ciężko dźwigający,

Niźli człowiek bliźnim swym złość wyrządzający.

Znowu wracając się do spraw wezerowych, król wziąwszy dostateczną wiadomość o jego łu-pieztwie, użałowawszy się poddanych, a przyszłe rzeczy mając na baczeniu, wszytko mu pobrawszy, samego wsadzić, a potym z męką stracić kazał.

Nie zawsze-ć wdzięcznie król tego przyjmuje, Gdy kto poddanych łupieztwem mu psuje.

Ty chcesz-li, by-ć Bóg odpuścił twe złości,

Nad czynem jego zażywaj litości.

Powiedziano potem, że jeden z ukrzywdzonych obaczył go w onym jego razie i rzeKł:

— „Kto dobro ludzkie szarpa, siedząc na urzędzie, Niechaj mu to wiadome niewątpliwie będzie,

Ze kość połknąć nietrudno, ale bez kłopota, Niepodobna nazad ją wyciągnąć z żywota.”

POWIEŚĆ XXII.

Jeden ze złych ludzi, którzy owo krzywdy czynić ludziom za dobre sobie poczytają, będąc na urzędzie, ubogiemu jednemu w łeb dał. Ubogi zemścić się nie mogąc, on kamień wziął i. zawsze go przy sobie nosił. Trafiło się, że król na onego rozgniewany, do więzienia go wsadzić kazał. Ubogi on dowiedziawszy się, do więzienia przyszedłszy, onym-