209
odbył wyprawę północną, i znajdował się w bitwach pod Grodnem i Borysowem. Z Mohylewa posłany przez księcia Józefa Poniatowskiego z planami topograficznemi kraju nad-Dnieprskiego do Rokaczewa, do dywizyi jenerała Latour-Maubourg, wraz z nią wróci! do tegoż miasta, tu otrzymał rozkaz pozostania, i zajęcia się wysypaniem i obwarowaniem przedmostowego szańca. W czasie cofania się wielkiej armii w przejściu przez Berezynę, utraci! wszystkie swoje bagaże, ogołocony, pieszo przybył do Wilna. Sierakowski radca stanu, widząc go w nędzy, schorzałego i niemogącego odbyć dalej pieszo^ogi, przywiózł go do Warszawy. Tu Kado otrzymał rozkaz wyjazdu do Krakowa i objęcia tam obowiązków inżyniera placu. W roku 1813 pierwszych dni Maja, szczątki armii polskiej, pod wodzą księcia Józefa Poniatowskiego, wyruszyły z Krakowa, i weszły w granicę królestwa Saskiego. Kado przeznaczony do Drezna pod rozkazy jenerała inżynieryi Rogniat, użytym został do forlyfikacyi pierwszej linii obrony. Przez cały czas oblężenia Drezna, pozostał wtych obowiązkach, po kapitulacyi miasta otrzymał paszport napowrót do kraju, i w końcu Listopada tegoż r. przybył do Krakowa. W roku 1814 umieszczony został w dawnym stopniu w korpusie inżynierów; mając poruczony sobie dozór szkoły kadetów, w tym też roku obrany członkiem Towarzystwa Warszawskiego przyjaciół nauk. W roku 1816 przeznaczony do pełnienia obowiązków szefa wydziału artylleryi i inżynieryi przy Kommissyi Rządowój Wojny, w następnym roku, na zaniesioną prośbę, otrzymał uwolnienie od służby w stopniu majora i wysłużonym mundurem'. W roku 1815, został mianowanym budowniczym w Ministe-ryum oświecenia; w roku 1821 zastępcą professora katedry architektury w Królewsko Alexan-drowskim uniwersytecie , i w tymże roku stałym professorem budownictwa cywilnego, w wydziale Sztuk pięknych. W roku 1823 na przedstawienie Rady tegoż uniwersytetu , został professorem radnym; i w tój godności umarł w 59 roku życia.
{Pochowany na starym cmentarzu, w mogile ziemnej blisko Godebskiego grobu, bez żadnego napisu).
Urodził się 1760 roku, umarł 17 Stycznia 1840 roku. Do tych wydatnych postaci polonusów kontuszowych, o których jużeśmy wspomnieli, jak Skorochoda Majewskiego i Dominika Borakowskiego, należy ś. p. mecenas Ziemięcki. Wzrostu średniego, postaci zsiadłej a krzepkiej, rysów twarzy wydatnych, pociągłych, surowego a męzkiego i szlachetnego oblicza, udatnie w polskim stroju wyglądał. (2)
(') Nie trzeba go mieszać z Ziemięckim tegoż nawet imienia który w tejże samej okolicy cmentarza pochowany i ma ciosowy pomnik grobowy z napisem: „Pamięci Franciszka Ziemięckiego Radcy Skarbowego w Rządzie Gubernialnym Mazofwieckini), przyjaciele i koledzy nagrobek ten poświęcają Ur. 5 Października, 1786 umarł 2 Grudnia 1843 r.‘‘ Pomnik ten dowodzi najlepiej tak zasługi jako i prawości charakteru zmarłego.
C1) Portret ś. p. mecenasa Ziemięckiego, wybornie trafiony tak pod względem podobieństwa rysów, jak i schwyconego życia i charakteru, oglądaliśmy na jednej z najdawniejszych wystaw w Warszawie; wykonał go syn ś. p. mecenasa, znany z talentu artysta.
Cment. Powąz. T. £.
27