02901

Dług — Dobre

Dobro

Dobrodziejstwo

29

3. Ściskać dłoń. — Brz.

Skąpie, sknerą być.

Dług.

1.    Długi ida w długa. — Dwór. E.

O    U    L/ D

W przewłokę, niechętnie, nierychło się płacą. Por. u Adal. N. 1.

2.    Dług nie jedną już rodzinę, wyprawił na

żebraninę. — Leg. Ap. 65.

3.    I szumi i puszy, a w długach po uszy. —

Zienk. 200/

4.    Kto dług zaciąga z przedsięwzięciem nie

oddania, nie żebrak ale złodziej. — A. Fre. 11. 214.

5.    Lepiej o sobie radzi, kto długu pozbę

dzie, niż co i utraty przyczyni. — J. Bocz. Or. poi. 301.

Długosz.

Nie każdy długosz serca dobrego i mocy, wszak Goljata Dawid mały zabił z procy. — M⁷. Koch. Fr. 69.

Długosz = człowiek długi, wielkiego wzrostu.

Dłużnik.

1.    Dłużnik nienawidzi progu kredytom. —

Br z. z Min. Byt.

2.    Jak dłużnik ma gorączkę, wierzyciela fe

bra trzesie. — A. Fre. 11. 217.

3.    Najłatwiejsza o dłużnika, co racjami a

gniewem długi chce wypłacać. — J. Bocz. Or. poi. 295.

4.    Nie kocha dłużnik wierzyciela, bo go

ciągle dźwiga. — A. Fre. 11. 221.

5.    Od złego dłużnika, trzeba brać i łyka. —

Br z.

, Por. u Adal. N. 7.

6.    Śpi dłużnik, wierzyciel czuwa.—A. Fre.

11. 221.

7.    Ten dłużnik dobry, który bardziej myśli

jak oddać cudze, niż pożyczający, jak odebrać swoje. — A. M. Fre. 85.

8.    Zły to dłużnik, który lży swego wierzy

ciela. — Brz. z Oss.

Dobre.

1.    Choć dobre znamy, jednak źle działa

my. — Brz.

Por. u Adal. N. 2.

2.    Co dobre (lepsze) zginęło, co gorsze, zo

stało. — Niez. z J. Mon.

3.    Lepiej jedno dobre opuścić, byle ucho-

- A. M.

dzić za tern dziesięciu złego.

Ł/    O

F

re. 3.

4.    Nie godzien pożałowania, kto sobie sam

dobrego nie chce. — A. Fre. 98.

.... albo umyślnie źle czyni. — Tamże.

5.    Dobre, ledwo z kosztem bywa; złego do

syć bez pracy i nakładu. — A. M. Fre. 96.

6.    Dobre najlepiej sic poznaje, gdy go już

niema. — Brz.

7.    Dobre od złej biedy.

Gdy niema lepszego.

8.    Dobre przy złem znaczniejsze. — Brz.

9. I dobrem przeładuje, kto go nie wcześnie zażywa. — A. iii. Fre. 65.

.... kto go zbyt zażywa, wszak bez miary lekarstwo trucizną więc bywa. — Wójc. 4. 230.

10.    1 dobre, nie wszystkim bywa dobre, prze-

cięż ono dobre, kiedy pomaga wiolom. — A. M. Fre. 7.

11.    Lepiej jedno dobre opuścić, byle ucho

dzić zatym dziesięciu złego. — J. Bocz. Or. poi. 293.

12.    Styka się ze złem dobre; graniczy z przy

krością wygoda. — Brz. z Oss.

o J O

Dobro.

1. Dobro sprawuje się z doskonałych wszystkich okoliczności; złe z najmniejszej niedoskonałości. — A. 31. Fre. 29.

6.

7.

8.

Dopiero Indzie dobro swoje znają, kiedy czas minie, kiedy miawszy go, nie mają. — Bot. Arg. 130.

Por. u Adal N. 3.

Kto dóbr cudzych zazdrośnie nabyć sobie pragnie, ten przy cudzych i swoich musi pozbyć snadnie. — Niez.zDowhal.

Kto o pospolite dobro nie dba, swoje prywatne na szańc wydaje. — A. M. Fre. 71.

Kto po cudze posięga dobro, swoje niezawodnie utraci. — Ks. Stebel. 64.

Por. u Adal. „Cudze“ N. 29.

Kto skąpy groszem pospolitemu dobru, tysiącem szkodny prywatnemu. — A. M. Fre. 71.

Lepiej mieć nie wątpliwe dobro, choć małe, niż z kondycja polepszenia. — A. M. Fre. 102. ‘

Małe dobro, wielkiego złego nie przy-krasi; małe złe, wielkie dobro zepsuje. — A. M. Fre. 88.

Por u Adal. „Złe“ N. 32.

Dobroć.

1. Dobrocią złych uchodzić, mądrego jest. — A. M. Fre. 78.

Wy raz domyślny: rzeczą, zadaniem.

Por. u Adal N. 5.

2. Matka jest dobroć, wdzięczność córkę rodzi, dobroć przód kuje, wdzięczność

za nia chodzi. — Brz. z Brat.

u

. Nie jest to dobroć, lepszym być od najgorszego. — Min. Byt. 4. 151.

Dobrodziej.

1.    Jak mi dom darujesz, wynoś się z niego

ezemprędzej, bo dobrodziejów mój honor nie znosi. —A. Fre. 11. 248.

2.    Mości dobrodzieju, dobre kluski na ole

ju.— Brz.

Żartobl. dla rymu.

Dobrodziejstwo.

1. Daleko od siebie chodzą te dwie rzeczy : dobrodziejstwo a kupiectwo. — Brz. z Górn.