02901

29

JAK ZŁAPALIŚMY MAKRELĘ

A jednak krytyka taka przyda się człowiekowi. Daje mu podnietę do czynu, każe mu za wszelką cenę dowieść swych teoryj i hipotez, podczas gdy mierna pochwała raczej zraża do walki.

Zresztą, sądzę, szczera, bezstronna krytyka, to najlepszy dowód sympatji. Dobrze usłyszeć prawdę w oczy. Ale to do rzeczy nie należy; niepoti^zebnie odbiegam od tematu.

Po burzy ryby brały, ale udało mi się złowić bardzo mało. Pewnego ranka dziewiętnaście razy ryba brała, a wyciągnąłem jedną tylko — rekina około 60 funtów wagi. Dni następne przyniosły mi jeszcze parę rekinów" — nic wielkiego — największe miały od 80 do 90 funtów. Griffiths zadecydował:

— Nie mieć szczęścia, panie.

20. listopada, łowiąc w górze rzeki lekką wędką, złowiłem dziesięciofuntowego okonia, a 21. sześcio-funtową ościstą rybę, zwaną w Black River „Dżi-mem-wijunem“, która miotała się wspaniale na lekkiej wędce, nie dając do ostatka za wygrane.

Co rano łowiłem w ujściu rzeki. Rekiny sprzykrzyły mi się prędko. Złapałem ich sporo na wędkę, okazy od 140 do 150 funtów wagi. Poprostu dla sportu. Zastępowało to mi z powodzeniem ranne ćwiczenia gimnastyczne.

25. listopada w mieście było trzęsienie ziemi. Nie przyczyniło ono szkód, choć, gdyby nastąpiło w szybszem tempie, nie obeszłoby się bez ofiar. W 1907 roku trzęsienie ziemi zburzyło Kingston i setki łudzi znalazły śmierć pod gruzami. Niemniej parę lekkich wstrząśnień, które poprzedziły trzęsienie ziemi, powystraszały mi ryby. Ciekawa i niewątpliwa rzecz, że ryby doskonale wyczuwają wszelkie zaburzenia, jak najczulszy seis-mograf.