02901

Wstęp. Odjazd z Neapolu. Życie na okręcie. 29

wodę. Podobne są do naszych cyranek niektóre, inne są jakieś odmienne, zupełnie czarne. Jezioro jest tak płytkie, że Arabowie, dość nawet daleko od brzegu, po kolana brodzą tylko po wodzie i wiosłami napędzają rybę do sieci. Na brzegu pasie się wiele bydła czerwono gniadego z gatunku Zebu z garbem na przodzie; bardzo to jakieś małe i nikłe.

Znikają wkrótce przepyszne widoki zieloności i życia, zaczyna się nużący martwy krajobraz, wiejący tęsknotą i smutkiem, czyhający zdaje się na wszystko, co żyć i rozwijać się pragnie. Zaczyna się pustynia arabska. Gdzie tylko okiem sięgnąć wszędzie tylko piaski i piaski, kończące się gdzieś daleko na horyzoncie wydmiskami i górami pia-skowemi. Miejscami wynurzy się z pod tej czerwono-żółtej toni nędzny krzaczek, prawie zupełnie pozbawiony zieleni, a i ten jeszcze, sam spragniony pokarmów, żywi kozy przypadkiem tam zagnane. Tu widziałem także zwierzęta użytkowe, osły i je-dnogarbne wielbłądy, ale czem one się żywią, to istna dla mnie zagadka. Zapatrzyłem się wdał i przypomniały mi się nasze stepy w zimowej porze; piaski na dalszych przestrzeniach bieleją zupełnie i jak śnieg lśnią w rażących jasnością słonecznych promieniach. Gorąco potęguje się coraz bardziej; ciepłomierz wskazuje już 25° R., słońce pali jak ogień. Żadnego przewiewu, duszno na pokładzie, duszno w salonie, wszystkie wiatraki elektryczne puszczone w ruch, ale i te małe dają orzeźwienie. Zacząłem już doznawać przykrego uczucia i wprost z niecierpliwością wyczekiwałem kiedy przepływać będziemy koło stacyi kolejowej, bo te ję-dne dają jeszcze urozmaicenia zielenią palm i cypry-