0011001

210

nił tój wyprawie i walką zwycięzką nad stawem Lu-bieszowskim; a wyliczając co Gdańszczanie w tej klęsce ponieśli:

„Płaczliwe matki,

I wy smutne wdowy,

Czemuż-cie płaczem,

Abo też i słowy;

Nie odwróciły synów, mężów z boju,

Zostać w pokoju.

Kończy radosną nowiną o szczęśliwej zgodzie.

Obfite w wielkie wypadki, panowanie Zygmunta IHgo brzemienne gromami klęsk i poniżenia w przyszłości, jak potęgi i sławy, co zajęło nie jednę kartę dziejów Polski i Rossyi; okwite w olbrzymie czyny, i w liczny poczet wielkich mężów czynu i głowy, zostawiło nam wiele pieśni historycznych.

Kiedy Fabian Birkowski, on sławny obozowy kaznodzieja , znoszący wspólnie trudy rycerstwa, opłakiwał zgon Stefana Chmieleckiego, którego imieniem matki Tatarki w Krymie dzieci straszyły swoje, gdy wystawia cudowne prawie jego zwycięztwa, zwłaszcza gdy czterdzieści tysięcy Tatarów trupem położył, i głowę ich wodza Kaniymira z sajdakiem strzał pełnym królowi odesłał, tysiące niewiast w plon ujętych uwolnił; zabrzmiały na cześć tego bohatera pieśni, które razem z

Birkowskim opłakując śmierć wojownika pamięć jego przesłały potomnym czasom. Birkowski do swego kazania przyłączył śpiew historyczny, jaki śpiewano o Chmieleckim, jakby chciał złączyć głos kapłański z głosem ludu.

•    |i'V’O0 j    .

•    .^j,. ; ,J    1 _ffł ;!•/(    •/:’    •.

Cny Chmielecki mężu sławny,

Jakiego czas nie miał dawny;

Nie jeden wiek ni dwa minie,

A twa sława nie zaginie.

Jako drzewa w okrąg świata,

Cicho rosną w swoje lata;

Tak twe dzieła znamienite,

Pójdą w głosy pospolite.

Jako rzeki nabierają,

Im się dalej oddalają;

Tak odważne twe posługi,

Czas pamięci wezmą długi.

Nie ustaną twojej siły,

Opowiadać te mogiły,

Których bardzo gęste kupy,

Bisurmańskie cisną trupy.

Z tychże trupów krwawe wały,

Miasto kopców przez cię wstały;