0013501

POWIEŚĆ XXXI.

Królowi jednemu przydało się coś niebarzo smacznego, z czego będąc frasowny, uczynił ślub: „Jeśli ta sprawa dobry koniec weźmie, derwiszom tak wielką summę dam.” Gdy tedy onej sprawy koniec dobry się ukazał, według obietnice dosyć czynić trzeba było. Wziąwszy tedy król niemały worek złota, dał jednemu ufałemu i kochanemu słudze swemu, rozkazując, aby szedłszy, rozdał derwiszom. On sługa był człowiek roztropny, i wiele ksiąg i historyj starych czytał,—cały dzień chodząc po mieście, w wieczór wróciwszy się, worek ze złotem przed królem położywszy, ziemię pocałował i rzekł: —„Cały dzień prawie po mieście chodziłem, a nie mogłem naleźć derwisza.”

Król zdumiawszy się, rzekł:

— „Cóż to za mowa! Moją wiadomością w tern mieście jest ich cztery tysiące.”

Odpowiedział sługa:

—„Panie tego świata! ten który-ć jest derwiszem, nie weźmie; a ten, który złoto bierze, nie jest-ci regularysta.”

Król się uśmiechnąwszy, do około stojących rzekł:

—„Zaprawdę, dobra jest powieść jego; czego dotąd ja nie rozumiejąc, wielem trzymał o derwiszach, lecz właśnie takby być miało.”

Derwisza, który przeciw swojej wierze,

Mrze na pieniądze i podarki bierze,