0075

61

zmuszonym został do cofuięcia się napowrót wyłomem. Z 80 grenadjerów, którzy za mur się dostali, a teraz ostatni wychodzić ztamtąd musieli, 27 tylko powróciło.

Do roku 1812, przez pięć lat niemal, zostawał w Hiszpanii; był w bitwie pod Tudella; w podwójnem oblężeniu Saragossy; w bitwach, pod Maria i Belchite; w oblężeniu Tortozy i Sagunfo; w bitwie pod tąż twierdzą, a w oblężeniu Walencyi pełnił obowiązki majora de-tranchee ataku Olweto; w nagrodę czego był mianowany komendantem cytadelli miasta Walencyi,

R. 1812 w Marcu, mianowany kawalerem państwa francuzkiego z wyposażeniem 2,000 franków na dobrach Westfalii, odbył kampaniją rossyjską, znajdował się w walnej bitwie pod Borodinem, należał z całą Legiją Nadwiślańską do przedniej straży armii francuzkiej pod dowództwem owczasowego króla Neapolitańskiego Murata; a później w cofaniu się resztek wielkiój armii, aż do Poznania; zkąd przy końcu Stycznia 1813 r., był wysianym z rozkazu vice-króla Eugeniusza do Kalisza, dla odebrania dla legii rekrutów. Po bitwie 13 Lutego 1813 r przeprowadził tysiąc kilkaset nowo zaciężnych, przez Szląsk do Lipska, a następnie do Magdeburga, gdzie utworzywszy dziesięć kompanij, uzbrojone i ubrane, odprowadził do Erfurtu dla wcielenia ich do szczątków legii, które pozostały z oblężenia twierdzy Spandau. Dnia 11 Lipca 1813 r. na rewii pod Wittembergiem objął dowództwo nad zakładami pułków nadwiślańskich i innych polskich na żołdzie francuzkim, a zostających w garnizonie w Dreźnie.

Upoważniony przez cesarza Napoleona, do uorganizowania, ubrania i uzbrojenia w przeciągu pięciu dni, nowego pułku złożonego z jeńców odbitych polskich, liczącego w⁷e dwa batalijonydo 1800 ludzi, a oficerów wybranych z zakładów⁷; po odbyciu przeglądu przez samego Napoleona, otrzymał rozkaz odprowadzenia go do korpusu 8 dowództwa księcia Józefa Poniatowskiego, aby został wcielonym do pułków⁷ Księstwa Warszawskiego.

Po kapitulaeyi Drezna, dostał się do niewoli Austryackiej, i odprowadzony do Węgier, gdzie zostawał w⁷ komitecie Szala~Egerzech, aż do abdykacyi Napoleona. Przybył z Węgier do Warszawy d. 15 Czerwca 1814 r. Dnia 16 Września tegoż roku, powołanym został przez Kommissyą oświecenia publicznego, za zgodą Stanisława Potockiego jeneralnego komendanta korpusów kadeckich, na Komendanta Korpusu Kadetów w Kaliszu, po zmarłym pułkowniku Wincentym Podczaskim. Ta nominacya została potwierdzoną przez Komitet wojskowy i Wielkiego Księcia Konstantego, jako Naczelnego Wodza wojska polskiego, d. 28 Września tegoż roku. Przez półszósta roku, to jest do 8 Kwietnia 1820 r. Korpus Kadetów⁷ został na nowo urządzonym, wyćwiczonym, tak, że pozyskał pochwały i potwierdzenie ś. p. samego Cesarza Alexandra I, Jeneralnego Komendata Kadetów⁷, i Kommissyi oświecenia publicznego. Następnie gdy Korpus len przeszedł pod rozkazy Naczelnego Wodza, powierzono jego komendę jenerałowi Wasilewskiemu, a później pułkownikowi Mycielskiemu , — pułkownik zaś Regulski, przeznaczonym został na Dyrektora nauk. Obowiązki te sprawował do 10 Listopada 1824 r., w tym czasie zastąpiony przez pułkownika Koss, umieszczony na reformie, a później d. 5 Maja 1826 r. w liczbie oficerów niebędących w czynnej służbie. Odtąd na łonie swojej rodziny, w zaciszy domowego życia, pułkownik Regulski przepędził resztę dni swoich. Wysoko naukowo wykształcony, w nauce i w utworach literatury, znajdował dla siebie rozrywkę i zabawę. Umarł w Warszawie