0443

4-28

BOLESŁAW II KTNEGrNllA); SALOMEA.

IX. 2. 3.

(22 Iipca) Gunigundis soror regis Wenceslai II religlonem suscepit a pud S. Georg ium in castro Pragensi; qua-tuor siwcedentibus temporibus abbatissa facta monasterio multa contulit. Oba źródła stwierdzają zatem zupełnie zgodnie datę wspomnianego powyżej wypadku nie tylko co do daty rocznej ale i dziennej, i nie ma jakiegokolwiek powodu, ażeby ją odrzucić. Z rękopisu przytoczonego wynika zarazem, że Kunegunda uzyskała godność ksieni zaraz w najbliższym kwatembrze po wstąpieniu do zakonu: w r. 1302 przypadał on na dzień 19 grudnia. W książce zawierającej Męczeństwo Chrystusa, ofiarowanej Kunegundzie przez brała Koldę >), wyrażono się

0    r. 1314-, że był on benediccionis vestre annus XIV, co dawałoby datę benedykcyi na ksienie r. 1300; wolę jednak przyjąć wobec tamtych dwu wzmianek, że zaszła tu nieznaczna omyłka w obliczeniu (zam. minus Xlfj. Z zestawienia tych dat wynika zatem, że rozwód Kunegundy z Bolesławem nastąpił przed 22 lipca 1302 r., że w dniu tym wstąpiła do klasztoru św. .Jerzego w Pradze, a 19 grudnia t. r. uzyskała godność ksieni. Okoliczność, że Kunegunda ani w przytoczonych poprzednio ani późniejszych dokumentach nigdy nie używa tytułu księżny mazowieckiej (później wdowy po księciu mazowieckim), mimo. iż prawie bez wyjątku nie zaniedbuje się mienić córką Ottokara, dowodzi, iż wspomnienia o swem małżeństwie na Mazowszu skrupulatnie i systematycznie unikała, mimo że w zwykłych okolicznościach nie byłoby do tego powodu. Dlatego też i Kolda, ofiarując jej wspomnianą poprzednio Passyą Zbawiciela, nic o tern jej małżeństwie nie wspomina i nazywa ją tylko córką niegdy Ottokara II a siostrą Wacława II '-’).

Ostatni dokument Kunegundy jako ksieni klasztoru św. Jerzego nosi datę 19 listopada 1321 r.^?>);

1 tutaj mieni się ona siostrą Wacława II (Wenceslaus senior Boomie et Polonie rex). Wiadomość o zgonie jej podaje Chroń. Aul. Reg.^{1 2 3 4}) pod datą 27 listopada 1321 r. Tę samą datę roczną, z opuszczeniem dziennej, zawierają też Kron. Franc. Pras.^{5 6}) i Kron. Benesza z Weitm.^,:). Fragm. praebend. monast. S. (leorg.⁷) podaje, że aniwersarz jej śmierci obchodzono 28 listopada; data, z różnicą o jeden dzień, zgodna z datą Chroń. Aul. Reg.; ponieważ ta ostatnia jest źródłem wcześniejszem, przeto daję pierwszeństwo dacie 27 listopada^s).

3. Salomea.

Pod datą 1301 r. zapisuje Rocz. Tras. '■>) wiadomość o zgonie księżniczki Salomei: Domicella Salomea, filia ditcis Semoeithi oldit. Rocz. Sedz.¹⁰) zawiera pod tąż samą datą ten sam szczegół z dodatkiem, że była zakonnicą Klaryską. W Rocz. Małop. kod. Kurop. ⁿ) zakradła się już mała omyłka: Soror Salomee domicella obiit in Mazovia; atoli kod. Szamot, tegoż rocznika¹'-') zawiera znowu poprawną wersyą pod tymże rokiem 1301: Domicella Salomea Zemowithi ducis filia migraeit ad Dominum. Było podówczas pośród Piastów dwu Ziemowifów, którym możnaby przyznać ojcowstwo wobec Salomei, jeden, książę dobrzyński (VII. 6.) i drugi, książę mazowiecki (VI. li.). Do niedawna uważano Salomee za córkę Ziemowita dobrzyńskiego¹¹¹), luli nawet nieopatrznie wnioskując, podawano ją za wnukę Włodzisława Łokietka¹¹), niewiadomo, przez jakiego syna Ziemowita? Rodow. książ. poi.¹’) podaje jednak wyraźnie, iż Salomea sanctimonialis była córką Ziemowita I mazowieckiego; toż samo stwierdza także Rocz. Franc. krak. ^1,;), dodając, iż Salomea wstąpiła do zakonu Klarysek (ordinem S. Clare intracit). Niewątpliwie miana tu jest zatem na myśli ta sama Salomea Klaryska, o której śmierci pod r. 1301 podaje wiadomość kilka przytoczonych właśnie roczników' małopolskich.

(Idzie leżał ów klasztor Klarysek, w którym Salomea jako zakonnica zmarła, nie podaje żadno z przytoczonych źródeł; z wzmianki Rocz. Małop. kod. Kurop.: obiit in Mazocia możnaby wnioskować, że znajdował

1

Dobner, Mon. hist. Boh. VI. 373. — -) Ibid. VI. 368. 369. — 3) Emler, Reg. Boh. III. nr. 736. — 4) Emler, Font.

2

rer. Boh. IV. 260. — 3) Ibid. IV. 394 — fi) Ibid. IV. 477. — 7) Dobner, Mon. hist. Boh. VI. 353. — 8) Mylnie Emler, Font.

3

ror. Boh. IV. 2 uw. 5 podaje, jakoby zmarła 28 listopada 1321 r., a Narbutt, Pisma histor. 295 bez jakiejkolwiek podstawy

4

twierdzi, jakoby śmierć jej przypadała na rok 1318. — 9) Mon. Pol. II. 853. — 1°) Ibid. II. 879. — H) Ibid. III. 186. —

5

12) Ibid. III. 187. — 13) Naruszewicz, Hist. nar. poi. IV. str. XII; Hel cel, Kod. dypl. Pol. I. nr. 66 uw. 5. — 14) Bielow-

6

ski w Mon. Pol. III. 186 uw. 3. — 15) Mon. Pol. III. 283. — 16) Ibid. III. 47.