0929DRUK000017
81

169

RtJCH SŁOŃCA

. i.    .    {Si — rJ—    (u — u)    .    si'—/'    . i — j

sin ^ ^sm — wHj--- = sm —-j- - sin —,

- i {Sl — Z) — [t/ — U")    Sl'—y' .    j

sin ^ fios 1-“--1 = cos — \j ^sm —9 >

i    .    {SI ——    .    SI—i’ — j    (79')

cos- Sili -'S—L.--i = sm — ^ - cos ■ -_u>—,

i {SI — •/)-(-{u — u) Si — / i -(- /

( OS - cos ---- = <‘0S —-_Ł— COS —Jj—.

W ty cli wzoracli jest sin ~ > 0 i '&os->o. » więc odnoszą się do tyeli wzorów te same uwagi, co i do poprzednich. Weźmy pod uwagę kilka specjalnych przypadków'.

1. Znaleźć kąt nachylenia ekliptyki względem horyzontu astronomicznego oraz azymuty i długości astronomiczne punktów przecięcia się ekliptyki z horyzontem.

Niech,i,| kolo XY (ryc. ;M) przedstawia horyzont astronomiczny punktu obserwacji, którego szerokość geograficzna .jest y, a kolo X' Y' niech przedstawia równik świata; jednym z punktów przecięcia się równika z horyzontem jest punkt wschodni E. Kąt nachylenia Aczajemnego tjjli dwóch kól jest równy odległości bieguna świata od zeniiu miejsca obserwacji, a zatem YEY' = 90° — cp.

Gdy kolo KT wyobraża ekliptyke i gdy strzałki na rycinie wskazują kierunek dodatn} rachuby na ekliptyce i na horyzoncie, to kątem nachyhmui ekliptyki względem horyzontu jest