9152S
7601

kłus, którego prawie wcale w jeździe nie używano, cur-sus eąuicitatus czwał, galop wyścigowy. Konie stosownie do swojego przeznaczenia, osobne miały nazwy, i tak: Equus avertarius, vel itine-rarius, koń do drogi admissarius stadny solutarius maneżowy⁷, gra-darius vel bellator bojowy, celer vel cursor wyścigowy, cantherius spacerowy, vencolus vel venator łowiecki albo myśliwski, sarcinarius vel saginarius juczny, ambolatorius jednochodnik albo szłapak, zkąd poszedł francuzki ambleur i angielski Ambler, cursu-alis vel veredus pocztarski, curulis woźnik, vecta-rius ciężarów⁷)⁷, mannus vel mannulus mierzy⁷n, equi-pares konie desultorów, triumphales rydwanów tryumfalnych, equus singularis koń, na którym siedział człowiek towarzyszący wozowi na igrzyskach, equi j u gul es, konie dyszlowe, funales orczydcowe, z tych funalis dexter prawy orczykowy i sinister lewy, na którego doskonałej zwrotności zwycięztwo polegało. Wyraz Equus był u Rzymian rodzajową nazwą, albowiem osieł i muł zwały⁷ się Equus asinus i Equus mulus. Samicę każdego z ty⁷ch gatunków zwano Equa a źrebię pullus. Wałacha tak samo jak spacerowego konia zwano Cantherius. Co do maści wyrazy Albus, Candidus, Glaucus, Cignus, Olorinus, oznaczyły siwosza — Maculatus, Bicolor, maculis, pstroka lub taranta — Scutalatus siwojabł-kowitego — Badius i Baidius gniadosza — Badius niger skarogniadego — Spadix światłogniadego -— Gilvus vel Gilbus, płowego. R uf u s, kasztana—Ful-vus, bułanka -— Niger karosza — Maurus, murzynka — Cinerius szpaka — Ferugineus, deresza. Nazwy które koniom w starożytności dawano, były⁷ albo mianami bo-

168