9152S2701

428 roku byli panami Hiszpanii; a do tych ras przybyła jeszcze w 711 roku, rasa koni wschodnich z Maurami na Hiszpańską naszlych ziemię tak, że w tych wiekach o których mówiemy, pierwotna rasa iberyjska, która wedle jednych przez Fenicyan z Arabii sprowadzoną została, a podług drugich z Afryki na pirenejski przybyła półwysep zmieniła się zupełnie; zarówno przez liczne różnych koni do Hiszpanii migracye, jak przez jej krzyżowania z gots-kiemi i maurytańskiemi przybyszami. Maurowie hiszpańscy znając niedostatki swoich lekkich koni wschodu, wysilali się nad nadaniem produkowanym w Hiszpanii typom owej siły oporu, niezbędnej do wstrzymania natarcia masywnych koni bojowych chrześciańskiego rycerstwa; rycerze zaś północy starali się o udzielenie swoim Distrierom tej rą-czości, która odznaczała konie maurytańskie; ztąd powstała konieczność krzyżowania ras północy z rasami wschodu, a krzyżowanie to prowadzone z wielką rzeczy znajomością wyrodziło z jednej strony rasę andaluzyjską, której repu-tacya i zasługa jest nie wątpliwą, a z drugiej znowu strony niektóre z najlepszych ras Francyi, Anglii, Niemiec i Polski. Arabowie Syryi, Afryki i Hiszpanii stali przez lat 400 na czele cywilizacyi świata, a wyższość rozwoju ich władz moralnych, nie została bez wpływów na świat hippiczny.

Wspomnienia świetnych turniejów Maurów, Grenady i Korduby, pozostały w żywej ludu pamięci. Trudno wierzyć do jakiego stopnia, namiętne konia zamiłowanie było w owej podniesionem epoce, w której szlachetne to zwierzę wszystkie swe władze skierowywało do posług sławy, miłostek i rozkoszy człowieka. Dzieje przechowały wiele wydarzeń dowodzących, jak wielką Maurowie do swych szlachetnych towarzyszy przywiązywali wartość. —