FizykaII28301

277

a ze w

■ jj — a, także

c: C— sin :a {§ — a),

z czego

I)

sin 8

tan a =

-— 4- cos 8

¹    t

okazuje się. W razie więc, gdy 8 — 90°, t. j. jeśli promienie światła padają na płaszczyznę ekliptyki pod kątem prostym, otrzymuje wyrażenie I) postać następującą:

c

II) tan a —,

t. j. styczna kąta aberacyi równa jest ilorazowi, otrzymanemu z podzielenia chyżości biegu ziemi przez chyżość 'światła. Poło-

’ • c

żywszy iana = — = k, będzie też 1/

tan a — k.

III)

IY)

sin 8

czyli

l-\-k cos 8 ’

a = arc. tan

k sin 8,

l-\-k cos8 ’

• zważywszy, że sin 8—^1 — ^cos 8² >    zatem

tan a = k\kJ — cos 8‘‘

1 + kcos 8 ’

tudzież, że chyżość ziemi w porównaniu z cliyżością światła jest bardzo mała, a największa wartość dostawy kąta 8 nie przechodzi jedności, dla tego \( 1 — cos 8² <C 1 -j- k cos 8, czyli

^v/ 1—cos,o² ^    .

~T~\-kcos8 ^ * ’ okazuje się bezpośrednio, a) iż kąt aberacyi zawsze tylko bardzo małą wartość mieć może; b) że kąt ten Jest największym wtedy, jeśli 8 — 90°. t. j. gdy promienie światła gwiazdy, padające na ziemię, ze styczuemi jćj drogi zamykają proste kąty; w każdym zaś innym przypadku jest on mniej-^Szym; _C) że on będąc zawisłym od kąta 8, utworzonego promieniem, padającym na płaszczyznę drogi ziemi, i kierunkiem J^eJ biegu po tejże drodze, rośnie do granicy maximum wstawo-^wego w miarę, jak kąt ten większym się stają a pomniejsza- się,