FizykaII67301

669

^szą rurą kauczukową,'która czarniejszemi rysami w figurze jest oznaczona i w górnej swej części ma szklanny kruczek g dla wygodnego jej zamykania i otwierania. Tym kruczkiem wciąga się ciecz do rurki dd_l przez ssanie, póki się ta całkiem nią nie zapełni, poczem się go zamyka. W obu naczyniach a i są zanurzone równe płytki platynowe, w jednym dodatnio, w drugim ujemnie biegunowa, będące elektrodami stosu, z 12 do 16 kubków złożonego, w którego łączniku znajduje się prócz tego jeszcze inne szklanne naczynie z rozczynem witryolu miedzi, rodzaj przyrządu mierniczego dla ocenienia elektrolitycznego działania w tamtych dwóch naczyniach. Gdy po 10 do l£ godzinach nieustannie trwającego prądu przerwie się sprawę elektrolizy otworzeniem kruczka g , ciecz z każdego ramienia rurki dd_x spływa do swego naczynia, nie mącąc wypadku działania, towarzyszącego elektrolizie, ą ilość wagi miedzi, osadzonej w tym czasie z rozczynionego siarkami miedzi na katodzie w onym trzecim naczyniu, służy za miarę chemicznego działania, przez prąd elektryczny sprawionego. Za pomocą tego przyrządu przekonał się Wiedemann, że w razie nalania do onych naczyń rozcieńczonego kwasu siarkowego, którego ciężar gatunkowy wynosił 1116, naczynie z anodą platynową po ukończeniu elektrolizy było bogatsze w kwas siarkowy, niż przed jej rozpoczęciem, mianowicie na każdą jednostkę wagi elektrolitycznie osadzonej miedzi na katodzie w rzeczonym trzecim naczyniu, 0‘18 cz. tej jednostki kwasu siarkowego od bieguna ujemnego zostało przeprowadzonych do dodatniego. W roztworze zaś niedokwasu sodu, mającym ciężar gatunkowy T06, tym samym sposobem 0T6 cz. tej alkalicznej materyi od bieguna dodatniego do ujemnego przechodzi. Kwasy więc idą podczas elektrolizy do dodatniego, zasady do ujemnego bieguna. O tem meckanicznem przeprowadzaniu cieczy od jednego bieguna do drugiego, obszerniej w tomie dodatkowym *).

§ 99. Faradaja prawo stałej elektrolitycznej czynności i teorya

elektrolizy. Połączywszy drut biegunowy silnej bateryi galwa-

j Obacz też: Wiedemaima Lehre vuu Galyauismus, Eraunschweig, 1861 ^T- I- § 243, tudzież Eogg. Anu. T. 12, 87 i 113.