FizykaII71201

705

nej i spodniej, wskutek czego na 15 do 18 unii na każdym końcu wystają,. Zresztą -wszystkie sztabki mają zupełnie równe rozmiary i są osadzone pomiędzy kawałkami /, f, miękkiego żelaza, które za zbi uje magnesów służą. Mosiężne klamry c, c utrzymnją mocno wszystkie szłaby i ich zbroje razem w kupie i zastępują miejsce drutów lub taśm, do tego samego celu dawniej używanych. Wielkie takie wiązki magnetyczne leżą zwykle spokojnie na stole nawet wtedy, gdy się ich do magnetyzo-wania używa. Kawałki miękkiego żelaza, jako zbroje wiązek a nawet pojedynczych sztab magnesowych, przykładane do biegunów, mają przeznaczenie działaniem przez wpływ, stawszy się magnetycznemi „przez rozdzielenie'¹, zachować a nawet powiększyć ich siłę magnetyczną.

I'ig. 385.

Dla podniesienia siły dźwigania ciężarów, postarano się o to, aby obydwa bieguny razem działały, nadając wiązkom magnetycznym kształt podkowy (Fig 38J). Kształt ten jest najdogodniejszy do wieszania ciężarów na magnesie, zwłaszcza gdy się go zaopatrzy zbroją mm, mającą kształt w figurze przedstawiony, który tu nie jest rzeczą' obojętną. Szczególnie powierzchnia zetknięcia jej z biegunami magnesu nie powinna być za szeroka, dla tego kawałek miękkiego żelaza, użyty ua ■ zbroje, ścina się u góry znacznie, aby był tam węższy, niż reszta masy jego.

Siła wiązki nie jest równa sumie sił wszystkich sztabek. wskład jej wchodzących, lecz daleko mniejsza od tej ostatniej ilości. Dochodzi to z odpychania, jakie wywierają na siebie bieguny sąsiednie. Siła zaś wiązki powiększa się, jeżeli jej sztaby skrajne są o jeden lub dwa centymetry krótsze od sztaby środkowej. Sztaby, z których się robią wiązki magnetyczne są zawsze mocno hartowane i każda z nich bywa oddzielnie magnesowana; później dopiero opisanym tu sposobem łączą się wszystkie razem za pomocą śrubek.

Także naturalne magnesy otrzymują żelazne zbroje. Na powierzchniach, odpowiadających dwom Łiegunom, znajdują się